Waar ben je? 2003

Beide spelers beschikken over een speelbord dat erg goed lijkt op dat van een klassieke zeeslagopstelling. Ze hebben zowel ruimte om de eigen personages (papa, mama, opa, oma, broer, zus, hond en kat) te verstoppen als om die van de tegenstander te raden. De personen kunnen op de bovenverdieping (slaapkamers ouders of kinderen, badkamer en toilet) of op het gelijkvloers (living, hal of keuken) verstopt worden.
Om de beurt stellen de spelers vragen om de plaats van de verstopte personages te achterhalen. Zit oma op de bovenste verdieping? Zit er iemand met bruine schoenen in de keuken? Zit er een dier op de onderste verdieping? Zolang zijn vragen met “ja” beantwoord worden, mag de speler aan beurt verder vragen stellen. Rondom zijn werkveld zijn gleuven voorzien om de pionnen tijdelijk te plaatsen.
Wie uiteindelijk als eerste alle plaatsen kan achterhalen waar de tegenstander zijn figuren heeft verstopt, wint het spel.
Het spelidee klinkt niet erg nieuw. Het is een kruising tussen de klassiekers “Wie is het?” en “Zeeslag”. Maar het bekoort ons toch. Kinderen leren heel gericht juiste vragen stellen om de posities van de personages te achterhalen. Bij een eerste kennismaking worden vanzelfsprekend veel directe vragen gesteld (zit de hond op het toilet) maar gaandeweg leren kinderen om iets algemenere vragen te bedenken (zit de hond in een kamer met een bed?).
De attributen klikken goed vast op de speelborden. Er zijn voldoende details te vinden om vragen te kunnen stellen. Het spel leert vlot aan, bergt goed op duurt niet zo lang. Bovendien kan de moeilijkheidsgraad aangepast worden door meer of minder figuren in het spel te brengen. Bovendien kan je een oudere speler meer figuren laten zoeken dan zijn jongere tegenstander.
Vanaf de derde kleuterklas mag dit spel zeker uitgeprobeerd worden.