Euphrat & Tigris - Wettstreit der Könige 2005

Iedereen vraagt zich af hoe je van een top bordspel een kaartspelvariante kan maken en of dit wel een meerwaarde biedt?
Net zoals in het bordspel moet je proberen punten te scoren in vier verschillende domeinen (bevolking, markt, tempel en landbouw). En ook hier wordt je beoordeeld op je zwakste domein.
Als startsituatie liggen 8 schatkaarten netjes in een rij op tafel. Deze schatkaarten vormen de eerste kaart van 8 verschillende koninkrijken. Tussen deze kaarten is plaats voor een eventuele verbindingskaart. Elk koninkrijk kan maximaal 8 kaarten bevatten. De spelers krijgen 8 kaarten uit de voorraad van 185 beschavingskaarten (kaarten in 4 verschillende kleuren die elk voor een domein staan).
Wie aan de beurt komt, voert twee acties uit. Je kan één van je vier aanvoerders in het spel brengen of verplaatsen naar een andere onbezette kaart. Hiermee geef je aan dat je in het kleur van die aanvoerder invloed uitoefent in een bepaald koninkrijk.
Je kan ook een beschavingskaart uitspelen. Dit die je het liefst als er reeds in dat koninkrijk een aanvoerder van jezelf aanwezig is. Stel dat je groene aanvoerder (markt) er reeds ligt dan kan je door het uitspelen van een groene kaart in dat rijk een extra groene kaart uit je hand afleggen als punt. Speel je een groene kaart in een rijk waar een groene aanvoerder van een medespeler ligt dan scoort die medespeler een groen punt (op voorwaarde dat die op dat moment wel nog een groene kaart in de hand heeft). Is de groene aanvoerder niet aanwezig dan scoort de speler die er eventueel zijn zwarte aanvoerder liggen heeft. Want de zwarte aanvoerder is multifunctioneel.
Wie een beschavingskaart tussen twee koninkrijken plaatst, doet een soort fusie ontstaan. Dit kan echter alleen als er in beide bestaande koninkrijken minimaal drie kaarten liggen. Ligt er na de fusie een groene aanvoerder dan mag deze een schatkaart omruilen tegen een rode kaart en de schatkaart als jokerkleur op zijn puntenstapel leggen.
Tenslotte kan een speler ook een catastrofekaart spelen (waarvan iedereen er bij aanvang eentje bezit) om een willekeurige onbezette beschavingskaart te verwijderen.
Conflicten zijn er altijd al geweest, ook in dit spel. Zodra iemand een aanvoerder van een bepaalde kleur plaatst in een koninkrijk waar er reeds zo'n aanvoerder aanwezig is, moet de situatie opgeklaard worden d.m.v. een kaartduel. In elk koninkrijk mag er immers maar één aanvoerder van elke kleur liggen. De aanvaller speelt uit zijn hand zoveel rode kaarten als hij denkt nodig te hebben om het conflict te winnen. Zijn aanvalssterkte is 1 punt per gespeelde rode kaart en 1 extra punt als zijn aanvoerder op een rode kaart in dat koninkrijk staat. De verdediger moet minstens evenveel punten halen om de aanval met succes te kunnen afslaan. Als aanvaller moet je dus beter kunnen doen. Wie de meeste rode punten kan inzetten, wint het duel. De verliezer verwijdert zijn aanvoerder en de winnaar mag één van de gespeelde rode kaarten op zijn puntenstapel leggen.
Externe conflicten ontstaan bij een fusie. Als twee koninkrijken dreigen samen te smelten wordt onderzocht of er in beide rijken slechts één aanvoerder per kleur staat. Is dit niet het geval dan ontstaat hier ook een duel. Deze keer zijn de kaarten in de kleur van de betrokken aanvoerder belangrijk. Bij een zwart aanvoerdersconflict b.v. tellen de zwarte handkaarten plus eventueel elke reeds aanwezige zwarte kaart in het koninkrijk voor de fusie. Wie een extern conflict wint, behoudt zijn aanvoerder, mag in dit voorbeeld één zwarte kaart op zijn puntenstapel leggen en verplaatst elke vrije zwarte kaart in het koninkrijk naar zijn puntenstapel. Wordt er een groen conflict uitgevochten kan de winnaar dus veel groene punten verdienen.
De kaarten die je als speler opzij mag leggen als punten moeten strikt genomen op één stapel gelegd worden. Bovendien mag niemand nog zijn stapel bestuderen. Je moet dus onthouden hoeveel kaarten van welke kleur je reeds hebt verzameld. Dit vonden we echter te moeilijk (oudere spelers, dus zwakker geheugen...). We spraken af dat iedereen zijn stapel ten alle tijde mocht onderzoeken.
Op het einde van een spelers beurt mag iedereen die geen 8 kaarten meer bezit deze terug aanvullen tot 8 stuks.
Het spel eindigt zodra er onvoldoende kaarten zijn om terug aan te vullen of als er nog maar één schatkaart op tafel ligt.
Eerlijk gezegd: ik had er meer van verwacht. Deze variant is een tactisch legspel dat evengoed in een totaal ander thema had kunnen gezet worden. Je hebt ook meer plaats op tafel nodig dan het oorspronkelijke bordspel.
Je voorraad handkaarten is heel belangrijk. Elke aanval of verdediging wordt met deze voorraad beslecht. Het overnemen van koninkrijken is ontzettend belangrijk. Wie dit op het juiste moment kan uitvoeren, scoort heel veel punten van een bepaalde kleur. Een beetje geluk is hier handig.
Je moet wel goed in de gaten houden dat je uiteindelijk afgerekend wordt op je zwakste kleur.
Ik vind het bordspel stukken beter. De fijne tactische mogelijkheden geven het bordspel meer flair. Deze kaartspelvariante is uiteindelijk voor hetzelfde doelpubliek. Een gelegenheidsspeler zal je niet kunnen overtuigen om een tweede keer te spelen.