Niets aan te geven 1981

Nog steeds (meer dan 20 jaar na verschijnen) zijn mensen op zoek naar een tweedehands exemplaar van dit blufspel. Waarom? Omdat het voor die tijd (1981) wellicht één van de beste familie-blufspellen mag beschouwd worden.
Elke speler probeert zoveel mogelijk geld te verdienen door zo weinig mogelijk invoerrechten en boetes te betalen.
Het speelbordje wordt op tafel gelegd. het toont afbeeldingen van de 8 voorwerpen die bij de douane moeten aangegeven worden: wijn, sigaren, cognac, parfum, uurwerk, camera, halsketting en kroon (met invoerrechten van 25 tot 500 en boetes van 50 tot 1000). Een boete moeten worden betaald als men besluit om niets aan te geven maar toch door de douane gesnapt wordt.
De 56 speelkaarten tonen deze voorwerpen, maar bevatten ook 26 bagagekaarten en één diplomatenkoffer. Op koffers worden vanzelfsprekend geen invoerrechten gegeven. Alle kaarten worden goed gemengd en blind op de gesloten koffer van het speelbord geplaatst.
Eén speler wordt benoemd tot douanebeambte. Elke ronde wordt dat iemand anders. Deze beambte verdeelt het geld over alle spelers.
De speler links van de douanebeambte begint het spel en neemt de bovenste 4 kaarten van de stapel en bekijkt deze in het geheim. Daarna vertelt hij de douanebeambte wat hij wil aangeven. Je kan de waarheid vertellen en netjes de invoerrechten betalen. Maar je kan ook bluffen in de hoop slechts een gedeelte of zelfs helemaal niets te moeten betalen. Wat je ook doet, je vertelt altijd duidelijk hoeveel kaarten van elk artikel je wilt aangeven.
De douanebeambte moet nu inschatten of hij je aangifte accepteert en je daarmee toestaat de kaarten door te geven aan de volgende speler. Als hij je gelooft, dan betaal je de invoerrechten en geef je alle 4 kaarten door aan de volgende speler zonder dat iemand anders deze kaarten kan zien. Als hij je niet gelooft, mag de douanebeambte je bagage doorzoeken: je moet al je kaarten open op tafel leggen.
Als je inderdaad niet helemaal de waarheid gesproken had, dan moet je over alle artikelen een boete aan de douanebeambte betalen! Maar als je toch de waarheid sprak, dan betaal je gewoon de vereiste invoerrechten en krijg je van de douanebeambte een compensatie van 200.
Als de kaarten gecontroleerd zijn, worden ze open op het speelbord (de geopende koffer) geplaatst en neemt de volgende speler 4 kaarten van de voorraadstapel.
Als de kaarten niet gecontroleerd werden door de douanebeambte dan worden ze gesloten aan de volgende speler aangeboden. Voordat deze ze bekijkt, kan hij kiezen uit: accepteren tegen de aangegeven waarde of hij wil ze toch even bekijken.
Accepteert de speler de pak kaarten, dan neemt hij er eentje weg en neemt één kaart van de voorraad bij zodat hij weer 4 kaarten in de hand heeft. Hij gaat naar de douanebeambte en het spel verloopt verder zoals bij de eerste speler.
Wil de volgende speler echter de kaarten zien, dan worden ze open op tafel gelegd. Als blijkt dat je niet de waarheid had gesproken, moet je alle boetes aan de douanebeambte betalen, zelfs al had je reeds invoerrechten betaald. Bovendien betaalt de douanebeambte een beloning van 100 aan de speler die jouw ontmaskerd heeft.
Maar als je toch de waarheid had gesproken, dan moet de speler die je in verdenking had gesteld jouw een compensatie van 200 betalen. Daarna moet deze speler 4 nieuwe kaarten van de stapel nemen.
Het spel gaat verder en de kaarten gaan van hand tot hand. De douanebeambte ontvangt invoerrechten en boetes en betaalt eventueel compensaties.
Wie de kaart met de diplomatenkoffer bezit, krijgt diplomatieke onschendbaarheid. Wie deze kaart uitspeelt, moet niets aan invoerrechten betalen. Als de douanebeambte of de volgende speler je niet geloven dan krijg je van hen 200 wegens die onterechte beschuldiging.
Het spel eindigt als iedereen één keer douanebeambte is geweest. Wie nu het meeste geld bezit, wint het spel.
Niets aan te geven bekoort meer dan 20 jaar na eerste publicatie nog steeds. Het psychologisch inschatten van je medespelers verhoogt de interactiviteit en daardoor de gezellige sfeer rond de tafel. De spelregels zijn na een eerste keer lezen misschien niet zo duidelijk. Maar eenmaal je aan het spelen gaat, voel je dat dit spel knap en logisch in elkaar steekt. Sommige speler hebben behoefte aan een plannetje waarop de verschillende spelsituaties uitgelegd staan.
De doos vermeldt een startleeftijd van 7 jaar. Dat lijkt me eerder onwaarschijnlijk. Je moet elkaar heel goed kunnen inschatten, je moet onthouden wat reeds de douane gepasseerd is en je moet de structuur van het spel heel goed doorhebben. Kinderen vanaf 10-11 jaar zullen echter heel graag meespelen aan een tafel met volwassenen.
Een hebbedingetje...