Ticket to Ride 2004

Alan Moon’s voorliefde voor treinen én Amerika komen in dit spel opnieuw tot uiting. Na o.a. “Santa Fe” (White Wind), Airlines (Abacus Spiele) en Union Pacific (Amigo Spiele en 999 Games) wordt ook nu weer gespeeld op de kaart van de Verenigde Staten. Het thema is blijkbaar heel sterk want ook dit spel is af en mag er zeker zijn. Op het eerste gezicht lijken alle bovenvermelde spellen heel goed op elkaar maar bij nader toezien - en zeker na een partijtje - vallen de grote verschillen duidelijk op en kan in geen geval van een zoveelste variant op eenzelfde thema gesproken worden.
In dit spel komt het er op aan zoveel mogelijk punten te verzamelen. Dit kan door het maken van een verbinding tussen twee steden, het realiseren van (persoonlijke) opdrachten en (als alles goed gaat) het creëren van de langste verbinding op het bord.
Op het speelbord zijn alle steden met 2 of meer spoorlijnen met elkaar verbonden. Naast een bepaalde lengte, hebben de meeste lijnen ook een specifieke kleur. Deze kleur en lengte verwijzen beide naar de nodige wagonkaarten. Wil een speler een spoorlijn claimen en bezetten met eigen treintjes, dan geeft hij daarvoor voldoende passende wagonkaarten in. Direct hierna worden de bijbehorende punten voor die lijn toegekend.
Bij het begin beschikt elke speler slechts over 4 wagonkaarten. Wie aan de beurt komt en geen lijn kan (of wil) claimen, heeft recht op twee nieuwe wagonkaarten. Deze mag hij kiezen uit de vijf openliggende kaarten of nemen van de stock. Neemt een speler echter een jokerkaart (deze kan op elke lijn ingezet worden), dan mag hij slechts één kaart nemen.
Bij het begin ontvangt elke speler 3 opdrachtkaartjes waarvan hij er minstens 2 moet uitvoeren. (Het derde wordt dan nog voor de start van het spel weggelegd.) Op zo’n kaartje staan twee (meestal niet naast elkaar gelegden) steden vermeld evenals een puntenscore. Pas na het beëindigen van het eigenlijke spel wordt nagekeken wie zijn opdrachten heeft gerealiseerd. Niet afgewerkte opdrachten tellen negatief! Wie tussendoor een (of meer) nieuwe opdrachten wenst op te nemen, heeft hiertoe de mogelijkheid. Hiervoor neemt hij drie nieuwe opdrachten van de stapel en kiest er (minstens) één uit. Deze keuzemogelijkheid dringt op een bepaald moment op want zo kunnen veel extra punten bekomen worden. Opletten is hier echter wel degelijk de boodschap want wie daar te lang mee wacht, beschikt misschien nog over te weinig bouwtijd.
Zodra iemand na zijn beurt nog slechts maximaal twee treintjes bezit, wordt de laatste ronde gestart.
Na het speleinde kunnen de punten geteld worden. Ook op dat moment worden de 10 bonuspunten die samengaan met de langste verbinding toegekend en is de winnaar bekend.
Dit spel speelt vlot en verloopt elke keer weer anders. Daar zorgen de persoonlijke opdrachten en het aanbod aan wagonkaarten voor. De interactie tussen de spelers beperkt zich volledig tot het claimen van spoorlijnen en weghalen van wagonkaarten. Wie moet vaststellen dat de voor hem meest interessante kaarten of spoorlijnen steeds weer eerst door een andere speler worden geclaimd, zal dit in elk geval beamen.
Als familiespel heeft Alan R. Moon opnieuw een zeer geslaagd spel op de markt gebracht dat in elk geval weer veel mensen rond de speltafel zal verenigen. Een aanrader!