Der Herr der Ringe: Das Kinderspiel 2003

Reiner Knizia heeft nu ook een kinderspel gemaakt rond ‘In de Ban van de Ring’. Of dit eigenlijk wenselijk was, laten we in het midden. Het authentieke verhaal - evenals de verfilming ervan - waren niet meteen voor spelers vanaf 6 jaar bedoeld...
Het spel zelf heeft nagenoeg niets te maken met het grote coöperatieve spel. Natuurlijk blijft het uiteindelijke doel hetzelfde: de ring moet vernietigd worden. Het speelbord toont een heel eenvoudige kaart van Midden-Aarde. (Deze gelijkt in geen enkel opzicht op de eigenlijke kaart.) Aan de ene kant staan alle deelnemende hobbits (max. 5) klaar, aan de andere kant ligt de Doemberg. De hobbits nemen het in dit spel tegen elkaar op (wat ook weer niet meteen strookt met de filosofie van het verhaal). Een ring is nergens te bespeuren want de winnaar van het spel is diegene die als eerste de Doemberg bereikt en de daar nog aanwezige nazgûls verslaat. Op het speelbord zijn tenslotte nog 8 plaatsen voorzien waarop schijven met een vriend of vijand op worden neergelegd. In het begin zijn dit steeds 3 vrienden, 3 ‘zwakke’ vijanden en 2 krachtige vijanden. Daar elk pad naar de overkant meerdere van deze schijven passeert, zal elke speler meermaals tijdens het spel een vriend aantrekken of een gevecht moeten aangaan.
Een speelbeurt bestaat steeds uit 2 duidelijke delen. Eerst moet gedobbeld worden. De getalwaarde (2 tot 5) geeft aan hoever een hobbit (maximaal) mag verplaats worden. Dit is geen must want vaak niet interessant. Verschijnt echter het nazgûlsymbool, dan wordt één van de drie beschikbare nazgûlpionnen verplaatst naar een schijf naar keuze. Hier hebben de spelers de kans om elkaar stokken in de wielen te steken. Van enige samenwerking is dan ook weinig of geen sprake....
Alleen als een speler met zijn pion op het vakje voor een schijf staat, dan is de speelbeurt nog niet afgewerkt. In dat geval probeert deze speler de schijf te bemachtigen. Is het een vriend, dan gaat dit meestal vrij gemakkelijk. Alleen als de pijl op de draaischijf naar het oog van Sauron wijst, lukt dit niet en blijft de hobbit staan. In alle andere gevallen wordt de schijf weggenomen, gaat de pion naar de overkant en wordt een nieuwe schijf getrokken. Elke speler houdt de door hem verzamelde schijven bij. Staat echter een vijand afgebeeld, dan moet deze verslaan worden. De kracht van een vijand wordt voorgesteld door een aantal rode blokjes. Zodra al deze blokjes verdwenen zijn - dit gebeurt door het draaien aan het rad - is deze vijand verslaan en kan verder gestapt worden. Stond echter op de schijf een (of meer) nazgûl, dan moest deze in elk geval eerst verdreven worden. Opnieuw is de draaischijf het middel hiertoe.
In het spel voor gevorderden wordt nog één heel belangrijk element aan dit alles toegevoegd. De hobbit kan gevangen worden en verbannen naar een van de drie torens. Dit kan enkel gebeuren op het donkere deel van het speelbord en dan nog enkel op een veld met een torensymbool. Stopt een speler nl. op zo’n veld, dan verbergt een andere speler de rode knikker (= het oog van Sauron) in een van zijn handen. Wijst de betrokken speler daarna de hand aan met de knikker, dan is hij gezien en wordt naar de dichtstbijzijnde toren verplaatst. In deze spelversie wordt het spel hierdoor wat vertraagt maar zijn de kansen wat meer in evenwicht. De aangetrokken vrienden kunnen nl. ook daadwerkelijk wat helpen doordat soms een dubbele beurt of dubbele actie mogelijk wordt.
Jonge kinderen zullen dit spel graag spelen, ze (her)kennen de figuren en vinden het spannend om vijanden te verslaan. Het spelletje met de rode knikker spreekt ook wel tot de verbeelding. Zij maken zich niet zo meteen zorgen om de eigenlijke filosofie van het verhaal en hebben plezier in het elkaar voor de voeten lopen. In dit opzicht is dit spel dan ook geslaagd. Of we dit echter een heus familiespel moge noemen, daar zijn we heel wat sceptischer. Volwassenen zullen niet graag een half uurtje dobbelen of aan een rad blijven draaien. Voor hen is er niet zoveel speelvreugde. Zij die het echte coöperatieve spel van Knizia kennen, wagen zich dan ook geen tweede keer aan dit geluksspel. De meningen zijn dus wat verdeeld...