Marco Polo Expedition 2004

Twee tot vijf karavaanleden trekken door Azië in de sporen van de grote Marco Polo. Ze proberen elk met zoveel mogelijk goud de eindbestemming, de stad Daidu, het huidige Peking te bereiken.
Het speelbordtraject is vrij kort en verdeeld in twee etappes. Zodra iemand de stad Kantshou, ongeveer halverwege, bereikt, volgt er een tussenwaardering en worden alle achterliggende pionnen direct naar deze stad verplaatst.
Bij de start staan alle pionnen op een verschillend startveld. De eerste speler staat achteraan, de anderen staan er in een lange rij voor. Een pion gaat steeds vooruit naar het eerste vrije veld. Alle bezette velden tellen niet mee. Dit laatste is heel belangrijk want zo kan vrij vlug (en goedkoop) gereisd worden. Een dobbelsteen is in dit spel helemaal niet aan de orde. Een speler kan alleen naar het eerstvolgende vrije veld stappen als hij de daarvoor noodzakelijke kaarten kan uitspelen. Welke kaarten dit precies zijn, varieert van veld tot veld en wordt d.m.v. symbolen bovenaan elk veld aangeduid.
Bij de start beschikt elke speler over vijf kaarten en drie kisten goud. Een speelbeurt bestaat steeds uit twee delen: eerst mag de eigen kameel vooruit geplaatst worden, daarna wordt een kaart bijgenomen. Een speler mag meerdere velden verplaatsen indien hij de daarvoor noodzakelijke kaarten kan ingeven.
De kaarten zijn onderverdeeld in vijf kleurgroepen. Ze tonen ofwel een specifiek product (zout, specerijen, zijde of graan) ofwel een karavaangids. In het eerste deel van elke etappe volstaat het om meestal één product of karavaangidskaart in te geven. Verderop zijn twee, drie of zelfs vier (= het laatste vak) kaarten met eenzelfde product noodzakelijk. Op twee plaatsen heeft een speler 5 kaarten, elk van een verschillende kleur, nodig om het veld te betreden. Deze hoge kost brengt gelukkig voor die speler 2 goudkisten op. Deze opbrengst gaat steeds alleen naar de speler die als eerste dat veld bereikt. Ook op 9 andere velden staat een goudkist klaar voor de eerste speler die het bereikt. Deze winstpremies mogen in geen geval uit het oog verloren worden daar ze vaak over winst of verlies beslissen!
Een speler die wat achterop geraakt, heeft er alle belang bij om vlug bij te benen want zodra iemand een van de twee eindbestemmingen (halverwege of op het eind) bereikt, is er een waardering. Iedereen krijgt dan zoveel goudkisten uitbetaald als d.m.v. een getal staat aangegeven op het veld waarop hij staat. Hoe verder je achterop hinkt, hoe kleiner de winst natuurlijk. Om vlug vooruit te komen is gelukkig een extra mogelijkheid voorzien. Elke speler kan per beurt één goudkist ingeven i.p.v. de noodzakelijke kaartcombinatie. Voorwaarde is wel dat het veld waarheen je wil reeds door minstens één andere speler is gepasseerd. Op deze manier naar de leiding springen, is dus niet toegestaan. Wie over veel handkaarten beschikt en het juiste moment afwacht, kan zo vaak twee, drie of zelfs vier velden vooruit komen! Te lang wachten of speculeren kan echter heel gevaarlijk zijn!
Dit spel doet wat vreemd aan omdat je vaak het gevoel hebt steeds te laat te zijn. Toch ervaar je na meerdere partijen dat dit spel toch zijn waarde heeft. Tactiek en strategie komen wel voor maar worden zonder enige twijfel gedomineerd door het kaartgeluk. Als je bij je beurt nooit de gepaste kaart kunt bijnemen - ook al heb je steeds de keuze uit 5 openliggende kaarten - dan zul je wat gefrustreerd zijn. Combinaties verzamelen die enkele velden verderop voorkomen, kan een heel lucratieve tactiek zijn. Voorwaarde is wel dat je dan weer op het gepaste moment net aan beurt bent...
Knizia heeft met de herstart halverwege deze geluksfactor wat verkleind. Wie graag combineert en het geluk zijn rol wil laten spelen, zal dit spel graag (her)spelen.