Fang’ die Tiere! (Vang’ de dieren!) 2000

Op 24 kaartjes staan zes verschillende dieren telkens vier keer afgebeeld (hamster, haas, hond, cavia, vogel en poes). Vier identieke dobbelstenen bevatten op elke zijde een tekening van elk van de zes dieren.
Bij aanvang worden de dierenkaarten gesorteerd per soort. Deze zes pakjes worden in verdekte stapels in een ruime kring op tafel gelegd. Van elke stapel wordt één dierenkaart open omgedraaid in het midden.
Iedere keer als een speler de vier dobbelstenen heeft gegooid, proberen alle spelers tegelijk die kaartjes te pakken van die dieren die niet op de dobbelstenen staan. Er kunnen dus steeds minstens twee kaarten gepakt worden, maar als de dobbelstenen twee of meer gelijke dieren tonen, zijn er meer kaarten te pakken. Elke speler probeert zo vlug mogelijk de 'weggelopen' dieren te pakken. Wie een verkeerd dier pakt, moet deze kaart terug onder de juiste stapel leggen. Vervolgens worden weer zes kaarten omgedraaid en tonen de dobbelstenen welke dieren nu weer weggelopen zijn. Gaandeweg vermindert het aantal beschikbare dieren (als er b.v. reeds vier keer een hond gedobbeld werd).
Het spel eindigt zodra na een worp geen dierenkaarten meer gepakt kunnen worden. Wie nu de meeste kaartje gevangen heeft, wint het spel.
Een tweede spelvariant speelt met niet zichtbare dierenkaarten. Ze worden even getoond en daarna omgedraaid. De kinderen moeten hier onthouden welke dieren onder welke kaart verstopt zitten.
Ik heb een bijzondere genegenheid voor spelconcepten waar de 'niet-relatie' uitgewerkt wordt. Het is steeds opnieuw verrassend om waar te nemen hoe kinderen omgaan met een opdracht waar eens niet naar precies gelijke figuren gezocht moet worden. Dit spel leent zich uitstekend om je erg jonge kleuters eens uit te testen op hun probleemoplossend vergelijkingsvermogen.
Overigens: dit spel kan je ook heel goed met twee spelen. Zelfs volwassenen participeren graag aan een partijtje.