Hart an der Grenze 2006

Iedereen die deze doos opent, raakt meteen verliefd op het spelmateriaal. 6 schitterende blikken doosjes stellen reiskoffers voor. De rode koffer moet die van Klaus Teuber zijn, want wie anders zou op reis gaan met een Catan-koffer? De 139 kaarten zijn voorbeeldig geïllustreerd. Bovenaan tonen ze de soort souvenirs die toeristen vanuit Centraal-Amerika naar huis willen brengen (+ hun geldwaarde). Onderaan de kaart staat een actie uitgebeeld.
Elke speler krijgt een koffertje, 5 kaarten in de hand en een startkapitaal van 30 dollar. De meest eerlijke speler begint het spel als Sheriff.
Iedereen probeert in de loop van het spel zoveel mogelijk geld te verdienen door voorwerpen uit het land te smokkelen. Dat gaat heel eenvoudig: stop ze gewoon in je reiskoffer en verlaat het land. Het enige probleem is die Sheriff. Elke ronde kan hij één (bij 5 of 6 spelers eventueel twee) koffer(s) doorzoeken. Wie illegale dingen het land uitsmokkelt, moet een boete betalen en is vanzelfsprekend de voorwerpen kwijt.
Elke speler (behalve de Sheriff van dienst) stopt 1 tot 5 kaarten in zijn reiskoffer. Om beurt vertelt iedereen wat hij in zijn bagage heeft. Je mag niet liegen over het aantal kaarten, maar je mag vanzelfsprekend de aard van de kaarten een beetje verbloemen. Er is één klein probleempje: slechts drie van de zes mogelijke dingen mogen zonder probleem het land uit. Sigaren, Tequila en beeldjes zijn absoluut verboden voorwerpen.
De Sheriff luistert aandachtig naar elke medespeler. “Ik heb 2 maracassen in mijn koffer als souvenir voor mijn dochters. En ik kocht 4 sombrero’s voor mijn vier grootouders. Ik vond die 3 kruiken zo prachtig. Je gelooft het nooit maar ik heb in dezelfde winkel ook 4 sombrero’s gekocht. En mijn geld was op. Ik heb slechts 1 kruik gekocht...”.
Natuurlijk zit er wel iemand tussen die liegt over de inhoud van zijn koffer. Maar wie? De Sheriff vindt de manier waarop de tweede speler over zijn souvenirs bab aan het smokkelen was, heeft hij nog één mogelijkheid: het omkopen van de Sheriff. De betrapte speler probeert met de Sheriff te onderhandelen over een bedrag. “Hoeveel dollar heb je nodig om met je vriendin eens te gaan eten?” Komen beide spelers tot een overeenkomst, dan mag de speler toch de inhoud van zijn koffer het land uitsmokkelen. Raken ze het niet eens, dan gaat de koffer open. Voor elke kaart die niet overeenkomt met wat de speler daarnet zei, wordt een boete betaald. Bovendien gaan die kaarten naar de aflegstapel. Correcte kaarten verlaten zonder problemen het land.
Bij vijf of zes spelers kan de Sheriff eventueel nog één extra koffer controleren. Maar hij kan dit slecht één keer in het spel doen. Aangezien het spel drie ronden lang duurt, moet de speler het meest gunstige moment inschatten. Bovendien kan de Sheriff ook één keer tijdens het hele spel een koffer ‘in beslag nemen’. De geselecteerde koffer wordt geopend en elke kaart die niet overeenkomt met de aankondiging gaat naar de verzamelstapel van de Sheriff.
De volgende speler wordt Sheriff en zorgt ervoor dat elke speler weer over 5 handkaarten beschikt. Een ronde eindigt als iedereen eens Sheriff gespeeld heeft. Elke speler mag nu zijn uit het land gesmokkelde kaarten verkopen tegen de waarde die op de kaarten staat gedrukt (2 tot 12 dollar). Maar hij mag eventueel 1 tot 3 kaarten apart leggen voor het einde van het spel. Die kaarten kunnen dan eventueel dubbel opbrengen.
Een tweede en derde ronde wordt gespeeld. Nu wordt per soort bekeken hoeveel kaarten elke speler apart gelegd heeft. De speler met de meeste kaarten van die soort kan ze voor het dubbele van de normale prijs verkopen. Er is echter één voorwaarde: er is een limiet voorzien! Hoe duurder een voorwerp, hoe minder kaarten hiervan voor het dubbele kunnen verkocht worden. Binnenin elke reiskoffer kleeft een keurig overzicht (afhankelijk van het aantal spelers).
Wie na deze eindverkoop het meeste geld heeft, wint het spel.
Wie dit spel goed kan inleiden, voor de nodige sfeer zorgt en eventueel een geschikt drankje voorziet, zal heel veel plezier beleven aan de interactie tussen de spelers. Telkens opnieuw probeert iedereen met een verhaal de Sheriff te overtuigen dat hij de voorbeeldige toerist is die enkel een paar dingetjes gekocht heeft voor zijn familie of vrienden. Als Sheriff kan je niets verliezen (je wordt persoonlijk niet gestraft als je iemand verkeerdelijk beschuldigt). Maar die fout beschuldigde speler kan wel extra geld verdienen doordat de Bank schadevergoedingen uitbetaalt. Het onderhandelen over een omkoopsom is bij momenten zeer hilarisch. Ook niet-betrokken spelers genieten van deze momenten.
In een spel waarbij zoveel kaarten in omloop zijn, ben je afhankelijk van de kaarten die je krijgt. Het is best mogelijk dat een speler bijna geen rode (duurdere) kaarten ontvangt, waardoor zijn speelmogelijkheden beduidend afnemen.
Bij zes spelers duurt het spel iets te lang. Die derde ronde is er net teveel aan. Op dat moment heb je het al gehad. Het verrassende deemstert weg en elkeen gaat dan eerder routinematig tewerk.
Binnen het genre ‘blufspellen’, mag dit spel er echter wel zijn. Materiaalkeuze, sfeerverhaal en de grote interactie staan garant voor een best gezellig uurtje spelen.