Richard Virenque 2003

De grote gele doos valt op. De foto van Richard Virenque ook. De pionnen in dit renspel zijn grote renners op fietsen. Drie sets kaarten liggen ter beschikking. Een heel groot speelbord met verwisselbare legende (in meerdere talen) wordt op tafel geplaatst.
Al bij de start merken de spelers de grootste fout in dit spel op: de mooie pionnen zijn veel te groot voor de vakken waarover ze straks moeten koersen.
Nadat je de structuur van de spelregels door hebt, bekruipt je een gevoel van “is dit alles?”. De dobbelsteen bepaalt. De dobbelsteen primeert. De dobbelsteen stuurt het spel. Wie gehoopt had een tactisch wielrennerspel gekocht te hebben, komt heel bedrogen uit.
Richard Virenque weet waarschijnlijk niet waaraan hij zijn naam verbonden heeft.
Wie toch aan de beurt wil komen, dobbelt met één of twee dobbelstenen (naargelang de plaats op het parcours), verplaatst zijn renner, hoopt dat hij deze pion effectief kan plaatsen (meestal moet je de renners van je medespelers opzij duwen) en bekijkt de kleur van het laatste betreden vakje. Deze kleur bepaalt of en welke kaarten je krijgt, terug moet keren omwille van een lekke band, meteen door mag rijden naar de koploper, extra mag gooien met twee dobbelstenen en nog van dat fraais.
Soms kom je dank zij een grote dobbelsteenworp al heel ver en kan je wat genieten van de ellende achterop. In de laatste fase van het spel moet je, net zoals bij bepaalde varianten van Mens Erger Je Niet, met een exacte worp aankomen op het laatste vakje. Heb je teveel gegooid, moet je renner het teveel achteruit! Daarna moet je wachten tot je 10 of meer gooit om effectief tot winnaar uitgeroepen te worden. Zelden zoiets meegemaakt in een renspel!
Als de auteurs willen uitblinken in originaliteit, krijgen ze van mij een onderscheiding. Het enige saaie aan mijn job als spelrecensent is dat ik “verplicht” ben om dergelijke spellen toch minstens één keer uit te spelen...
Laat die doos a.u.b. in de winkel liggen!