Die Gärten der Alhambra 2004

Alhoewel de titel verwijst naar het spelsysteem van Alhambra (zelfde auteur) is dit spel in feite een heruitgave van Carat (1998 en zelfde uitgever) en heeft er niets mee te maken. Blijkbaar dacht Dirk Henn en de marketing afdeling van Queen Games dat met Carat nog wel wat geld te verdienen valt.
Een groot centraal speelbord toont een raster waarop 6x6 grote vierkante vlakken getekend staan. Tussen deze vlakken staan kleinere vierkanten met een pijl in dezelfde richting. Rondom dit patroon loopt een scorebaan. De doos bevat verder nog 36 vierkante tuintegels (met op elke zijde 1-4 verschillende bomen of struiken in de vier kleuren van de spelers) en 49 vierkante gebouwentegeltjes (met op de ene zijde het fundament van een gebouw met waarde 1-5 en op de rugzijde een afbeelding van het zelfde maar nu afgewerkte gebouw).
Bij de start van het spel worden de 49 kleine gebouwentegels één voor één door alle spelers om beurt geplaatst op de kleine vierkante vakjes. Deze tegels moeten met de fundamentzijde omhoog en in de juiste richting geplaatst worden (volgens de pijl). Vervolgens kiest elke speler een kleur van toren en plaatst die op veld 0 van de scorebaan en nadat elke speler ook een tuintegel bezit kan het spel starten.
Wie aan de beurt komt, plaatst zijn tuintegel en neemt een nieuwe uit de voorraad. Zodra een gebouwenkaart volledig omgeven is door tuintegels wordt onderzocht welke soort (kleur) bomen of struiken daar het meest rond voorkomen. De speler wiens kleur het meest voorkomt scoort als volgt: tel het aantal verschillende soorten bomen rond dit gebouw en vermenigvuldig dit met het cijfer op het gebouw zelf. Nu wordt de gebouwentegel omgedraaid (en komt het afgewerkte gebouw zichtbaar) om aan te geven dat deze plaats reeds gewaardeerd werd.
Vanzelfsprekend verklaren de spelregels die situaties waarbij meerdere spelers evenveel bomen bezitten rond het te waarderen gebouw.
En natuurlijk zijn er ook afspraken gemaakt voor het plaatsen van die tuintegels (zo mag de startspeler niet aan de rand of in de hoek plaatsen en moet elke volgende tegel minstens grenzen aan een zijde van een reeds eerder geplaatste tuintegel).
Het spel eindigt als de hele tuin (van Alhambra) afgewerkt is. Wie nu het verst op de scorebaan staat, wint dit tactisch legspel.
De oorspronkelijke versie speelde met diamanten (vandaar de naam Carat). Dirk Henn heeft de verdienste om dat voortreffelijke spelsysteem om te zetten naar de tuinen van Alhambra. De lay-out is voortreffelijk en het tactisch legspel met meerderheidsposities functioneert vrij goed. Het concept kan je vrij vlug uitleggen zodat je meteen kan starten. De grote en kleine tegels verschuiven net iets te makkelijk en onderbreken het ritme van het spel.
Speel het spel liefst met de variante waarbij elke speler steeds over drie tuintegels beschikt zodat je een betere keuze kan maken en minder afhankelijk bent van de getrokken tegel.