Cluedo: Het kaartspel 2003

Als een kaartspelvariante verschijnt van een klassieker die reeds tientallen jaren bestaat, wordt een mens behoedzaam. Moet dit wel? Hoe werkt dit? En verdient dit wel een plaats op de spelmarkt?
Het thema is iets aangepast. De spelers gaan op zoek naar een moordenaar die gevlucht is naar een bepaalde stad met een welbepaald vervoersmiddel. Wie alle sporen heeft onderzocht en als eerste ontdekt wie hoe naar waar gevlucht is, wint deze variante.
Het spelmechanisme draait om kaarten. Dat was natuurlijk al zo bij de originele Cluedo, maar hier gaat de auteur nog een stap verder. De manier waarop je aanwijzingen krijgt wordt ook gestuurd door speurkaarten.
Bij de start van het spel worden de 6 verdachten, 6 voertuigen en 9 steden apart gemengd en gaat er van elk één kaart apart die de te zoeken combinatie vormt. Alle andere kaarten worden onder de spelers verdeeld. Iedereen krijgt ook nog één stad en speurkaart en een overzichtsblaadje om de aanwijzingen aan te kruisen.
Wie aan de beurt komt, neemt één extra speurkaart en speelt dan één van zijn twee beschikbare speurkaarten uit. Er komen verschillende soorten speurkaarten voor. Soms mag je een vermoeden uitspreken met een stad naar keuze. Als die stad niet voor je ligt, ruil je die gewoon met de speler die de stad wel bezit. Soms mag je in een vermoeden enkel de stad die voor je ligt gebruiken. Dat beperkt vanzelfsprekend je vraagmogelijkheden. Je kan eventueel ook een andere stad nemen en hopen dat je die tijdens de daaropvolgende ronden van je medespelers weer niet kwijt raakt.
Bij de spiekkaarten kies je in het geheim een kaart bij een medespeler die je even bestudeert en daarna terug moet geven. Bij ‘spiek allen’ mag iedereen een kaart bekijken van de speler links of rechts (bepaald door de kaart).
Een gemene kaart is de geheime tip. Enkel jij en de medespeler die je uitkiest weten naar welke informatie je zoekt (b.v. laat me een mannelijke verdachte zien). De beste kaart is echter de ‘gouden tip’. Als je b.v. om een westelijk gelegen stad vraagt, moeten alle medespelers je zo’n kaart in het geheim tonen.
De vragen die je stelt, worden dus bepaald door de soort speurkaarten die je op dat moment bezit. Denk je op een gegeven moment te weten welke drie kaarten apart leggen dan kan je een beschuldiging uitspreken. indien je veronderstelling juist blijkt te zijn, win je het spel. In het andere geval mag je nog maar enkel kaarten tonen aan de spelers die verder spelen.
De geluksfactor ligt hoger dan bij het bordspel. Dat lijkt misschien vreemd. Het bordspel wordt gestuurd door een dobbelsteen en hier komen er geen voor. Je moet echter geluk hebben met de kaarten die je trekt. De vragen die je stelt, zijn eerder beperkt.
De illustraties van de verdachten stralen dezelfde sfeer uit, maar de andere kaarten komen net iets te koel over. De drukkwaliteit is trouwens niet bij elke kaart even groot. Bovendien zijn bepaalde kaarten doorzichtig (zeker bij hen die aan de kant van het raam zitten). We missen ook het sfeervolle landhuis. De doos vermeldt 8 jaar als ondergrens. Dat is wellicht iets te optimistisch. Ik zou het zeker niet voor die leeftijd aanbevelen.
Dit kaartspel zal wellicht geen grote hit worden, maar biedt zich als interessant alternatief aan (zeker als reisspel).