Piet Piraat: Schattenjacht 2003

Deze grote blinkende doos bevat heel veel dikke kartonnen onderdelen die op een groot speelbord moeten vastgezet worden (3D-effect). Dit speelbord bevat twee flappen die je naar beneden moet plooien om het bord vast te 'klikken' op de binnenzijde van het deksel van de doos. Leuk idee, maar de doos is veel te groot in verhouding met het speelbord.
Hoedanook, de jongste speler begint en draait de wijzer in het rond. De buitenste ring vertelt de speler hoeveel plaatsen hij zijn pion mag verplaatsen (1, 2, 3 of niet). Elke speler probeert als eerste op het allerlaatste veld te eindigen, daar waar de schat van dit eiland wacht om geopend te worden.
De weg erheen bevat hindernissen. Elk obstakel moet met een passend hulpmiddel overwonnen worden: de hangbrug met een touw, de duistere grot vraagt een fakkel, bij de omheining heb je een ladder nodig en om de schatkist te openen, zoek je een sleutel. Op zich een leuk idee, maar de wijze waarop je deze artefacten moet verzamelen is vervelend: steeds maar draaien aan het rad tot de pijl bij het juiste onderdeel stopt. Bij elke speelbeurt mag je slechts één keer draaien. Daardoor komt dit spel over als een eindeloos 'draai er maar op los'-spel, zonder enige interactie tussen de spelers en geen enkele keuzemogelijkheid om het spelverloop toch iets naar je hand te zetten.
Waarschijnlijk wordt deze doos goed verkocht (omwille van de herkenbaarheid met de TV), maar echt bekoren deed het ons niet. Dat kin deren vanaf 3 jaar hier al rijp voor zijn, betwijfelen we heel sterk. Wie een scriptie maakt over de invloed van TV-reeksen op ons koopgedrag moet dit spel beslist bestuderen. De anderen laten het best in de winkel liggen.