In de Ban van de Ring: De Zoektocht 2001

Af en toe duikt een spel op waarbij je je afvraagt hoe het mogelijk is dat een grote firma dit op de markt durft te brengen. De tijdsdruk om een spel uit te geven vooraleer de bijbehorende film losgelaten wordt op het grote publiek is niet te onderschatten. Deze zoektocht lijkt nergens op. Tenzij je gefascineerd bent door het feit dat de Doemberg steeds op het speelbord verwisselt van plaats, zodat de titel ‘zoektocht’ toch misschien een betekenis krijgt. Of dit gegeven aanvaardbaar is binnen het grote werk van Tolkien is dan weer een andere vraag...
Bij dit spel gaan twee spelers (Sam en Frodo) op reis vanuit de Gouw doorheen onbekende streken van Midden-Aarde. Het doel van de reis is om De Ene Ring te vinden en die in de krater van de Doemberg te vernietigen (wie dit nu nog niet weet, moet dringend eens naar de bioscoop).
Het speelveld bestaat uit losse landtegels die tijdens het spel in een groot raster worden gelegd. Daardoor ontstaan gebieden waarop het een en het ander te beleven valt. De spelers plaatsen eerst een nieuwe tegel, bewegen hun Hobbit en ontdekken dan wel wat er gebeurt. Als de laatste landtegel is geplaatst, staat de locatie van de Doemberg vast. Deze staat nu in het midden van de laatst geplaatste neutrale tegel. De Doemberg wordt hier voorgesteld door een belachelijk kartonnen dingetje. Nu proberen de Hobbits zo vlug mogelijk naar deze berg te lopen. Wie daar als eerste aankomt, wint deze zoektocht.
Ik dacht dat Sam en Frodo vrienden waren. Maar in dit spel zijn ze tegenstanders. Ze willen elk voor zich de Ring vinden en mogen zelfs niet tegelijk op eenzelfde tegel staan. Dat ze naar de Doemberg moeten lijkt logisch, maar dat ze daar ook mogen aankomen zonder de Ring onderweg gevonden te hebben, past helemaal niet bij de sfeer van het verhaal.
De eerste fase van het spel bekoort helemaal niet. Het speelvlak wordt opgebouwd uit losse tegels waarop de twee figuren bewegen. De spelers kunnen helemaal niets plannen en ondervinden wel wat er kan gebeuren. Tijdens de tweede fase ervaar je ook niet veel spanning omdat ze veel te veel van geluk afhangt. De schijven waarop de zegepunten staan raap je lukraak op zonder enige planning of verdienste.
De derde en laatste fase, het lopen naar de Doemberg zelf, is ontgoochelend kort. Want wie toevallig op de tegel staat waarnaast de Doemberg opduikt, moet niet veel snoeven met een groot spelinzicht.
Op de doos staat een score van 10/10 voor echte Tolkienfans. Zelfs dat lijkt me veel te overdreven, omdat het spel helemaal niet Tolkienachtig aanvoelt.
Je zou eigenlijk kunnen stellen dat dit een spel een ware zoektocht is naar spelplezier...