The Lord of the Rings: The Two Towers - Het Kaartspel 2002

Opnieuw trekken onze vrienden door Midden-Aarde. Ze zetten hun tocht verder en reizen door naar Minas Tirith. Tal van avonturen onderweg vergen het uiterste van hun kracht, uithoudingsvermogen, wijsheid en wilskracht (= de vier karaktereigenschappen die belangrijk zijn in dit spel). Wiens aandeel zal in dit tweede deel van de trilogie het grootst zijn? Neen, enige gelijkenis met het kaartspel rond het eerste deel is er (gelukkig) helemaal niet. Al wat in dat spel ontbrak is hier wel degelijk aanwezig. Jammer genoeg maakt Ravensburger echter opnieuw een fout van formaat in zijn (Nederlandse) spelregels. Ook wij hebben er de Franstalige tekst moeten bijhalen...
Vooraf wordt centraal op tafel het traject klaar gelegd: de 7 plaatskaarten worden (volgens nummer en voorkomen in de film) in een rij gelegd. Tussenin wordt daarna telkens een wegkaart geplaatst. De voorgestelde ‘lengte’ op elke wegkaart varieert tussen 2, 3 of 4 velden. Tenslotte worden bij elke plaatskaart enkele puntenfiches klaargelegd één minder dan het aantal spelers). Leuk is dat elke partij door deze twee variabelen op een andere manier zal verlopen wat de aantrekkelijkheid verhoogt en het spelverloop en het strategisch denken beïnvloedt.
Tweede peiler van het spel zijn de 80 karakterkaarten. Deze zijn verdeeld in 4 (mooie) kleurgroepen waarin telkens 4 groepjes van 5 identieke kaarten voorkomen. Elk kaarttype wordt zo gekenmerkt door enerzijds zijn kleur en anderzijds zijn karaktereigenschap. Deze laatste worden elk door een verschillend symbool voorgesteld. Er zijn op deze manier dus 16 verschillende kaarten aanwezig die elk 5 keer voorkomen. Bovenop dit alles zijn er tenslotte nog 16 (witte) Gandalfkaarten als joker aanwezig. Zo’n kaart kan voor elke kleur en karaktereigenschap ingezet worden. Iedereen start met 6 handkaarten. Alle andere kaarten vormen een verdekte stapel waar de vier bovenste kaarten open naast gelegd worden.
Een gemeenschappelijke pion loopt nu van veld naar veld en zo van plaats naar plaats. Op elk veld van een wegkaart nemen de spelers om de beurt een kaart bij (of geven er eerst een af om er daarna twee te kunnen bijnemen). Iedereen krijgt in elke ’loopfase’ dus evenveel handkaarten bij. Zodra de pion een plaatskaart bereikt, wordt een waarderingsfase gespeeld. Hierin mag elke speler één keer kaarten uitspelen. Nadat iedereen de kans kreeg dit te doen worden de puntenfiches verdeeld. De speler met de beste score krijgt de ring en wordt zo de nieuwe startspeler.
Vooral het uitspelen van kaarten moet goed gepland worden. Elke speler kan nl. maximaal 4 rijen voor zich openleggen. Daarbij moet elke rij een andere kleur hebben en moeten alle kaarten binnen eenzelfde rij dezelfde karaktereigenschap tonen. (Bovendien kan per rij slechts één Gandalfkaart - en dan nog als eerste kaart - ingezet worden!) Welke eigenschappen interessant zijn, wordt aangegeven op de plaatskaart waarop de pion staat. Wie uiteindelijk de meeste kaarten met de aanwezige symbolen heeft ingezet, scoort het best. Van elke kaartenrij die gebruikt werd bij het scoren moet tenslotte één kaart weggenomen worden. (Achterblijvende Gandalfkaarten worden eveneens weggenomen!) Pas in de volgende waarderingsfase mogen opnieuw kaarten uitgespeeld worden. Dan kan een rij verder aangevuld worden (met identieke kaarten) of volledig vervangen worden. De speler die na de volledige tocht de meeste punten kon verzamelen, wint.
Plannen, goed uitkijken en wat geluk zijn de belangrijkste ingrediënten om dit spel goed te spelen. Ook de versie voor twee spelers is uitstekend en evenwichtig. Belangrijkste verschil is daar te vinden in de waarderingsfase. Deze tweede doos is zonder enige twijfel een aanrader... en dit niet alleen voor Tolkien-fans!