In de Ban van de Ring 2001

Reiner Knizia heeft met dit coöperatief spel een heel knappe bijdrage geleverd aan de wereld van de bordspellen gebaseerd op het wereldberoemde werk van Tolkien.
Hier speel je niet tegen elkaar, maar met elkaar: wij winnen of wij verliezen tegen Sauron (die gemanipuleerd wordt door het spelsysteem). Elke speler kruipt in de rol van een Hobbit. Hun doel is om de Ring te vernietigen door die naar de Doemberg te brengen voordat Sauron erin slaagt om hen te pakken te krijgen.
Dit spel is niet zo makkelijk uit te leggen. Het is zo’n spel dat je het best aanleert door aan tafel te gaan met spelers die het al vaker hebben gespeeld. Wie de avond zelf het spel voor de eerste keer leest en probeert uit te leggen, blijft met een gefrustreerd gevoel achter. Omdat je samen moet werken is een bezetting van vier of vijf spelers ideaal. Maar dan mag er geen dominant karakter aan tafel zitten die het spel ‘te veel stuurt’. Als elke medespeler evenveel medezeggenschap krijgt over de te bepalen acties, wordt het best een leuke partij.
Een doos met een dergelijke titel openen, moet een feest zijn. De prachtige illustraties op de drie speelborden zijn van John Howe (heel beroemd in de Tolkienwereld). Heel veel kaarten, speciale fiches en jammer genoeg niet zo’n fraai afgewerkte Hobbitminiaturen (je moet ze wat bijwerken met een fijn mesje...). Het spelregelboekje leest vlot, maar vraagt heel wat concentratie en inbeeldingsvermogen om door te krijgen hoe het spel verloopt.
Op het hoofdspeelbord staan de Hobbits links. Aan de uiterste rechter zijde staat Sauron klaar. Boven dit pad staan de bekende plaatsen waar de tocht doorheen zal gaan. Vier van die plaatsen worden in detail uitgewerkt op de beide zijden van de twee andere speelborden.
In de beginfase (Bag End & Rivendell) krijgen de Hobbits de nodige kaarten om de eigenlijke Reis te kunnen starten. Daarna komen de afzonderlijke speelborden in actie. Elk scenario bevat enkele avonturen die moeten overwonnen worden. De Hobbits bekijken best elk afzonderlijk vak op het speelbord om te kunnen rekening houden met de vereiste speelkaarten en -fiches die je nodig hebt om de avonturen te kunnen overwinnen. De meeste gebeurtenissen zijn niet zo best. Je hebt een combinatie van kaarten nodig om die te kunnen overleven. Door het feit dat de Hobbits (spelers) echter samenwerken, moet dit probleem echter op te lossen zijn. De spelers overleggen, geven elkaar tips en spelen eventueel op het gepaste moment de juiste kaarten uit zodat ze samen vermijden dat Sauron naar hen toe komt op het speelbord.
Op deze wijze doorlopen de spelers de verschillende speelborden (als ze tenminste kunnen vermijden dat de Ringdrager ingehaald wordt door Sauron).
Om in deze recensie de details van de verschillende spelsystemen uit te leggen, moet ik bijna een tekst schrijven die even lang is of het origineel spelregelboek (16p). Dat is niet te doen. Geloof me vrij.
Na een eerste partij heb je echter gelukkig al enig zicht op het spelverloop. Na de derde of vierde partij begin je ook te geloven dat je effectief ook kan winnen. Maar dat is niet zo vanzelfsprekend.
Wie het zich niet ontziet om dit spelsysteem te bestuderen en aan anderen uit te leggen, heeft een bijzonder knap coöperatief spel in handen. Maar de gelegenheidsspeler zal niet het nodige geduld opbrengen om dit spel uit te proberen. Wie de wereld van het boek kent, heeft niet zo’n groot voordeel. Je moet dus de boeken niet gelezen hebben, om dit spel te kunnen spelen.