Maak een Vierkant 1986

Papieren versie van het later onder de naam Citadella uitgegeven spel. Bij deze papieren versie moesten de 3-dimensionale speelstukken eerst uitgeknipt worden en in elkaar geplakt. Links de knipvoorbeelden in rood en geel. Tussenin de gemaakte stukken in rood en groen. Dan rechts de spelregels en daaronder het bord.

Fred Horn gebruikte dit spel als presentje bij de tentoonstelling van spellen uit zijn collectie in Deventer en Madurodam in 1987 (zie ook de posters op foto 2). Voor deze tentoonstellingen was het spel de uitnodiging en de poster de PR. Beide waren aangeboden door Hans de Jong, een vriend van Fred Horn uit de muziekwereld, die een klein drukkerijtje had in Heemstede. De poster is meegedrukt met een andere order waar nog een strook van leeg bleef, vandaar het bijzondere formaat.  De materialen voor het spel zijn op identieke wijze bij andere orders gevoegd. Gevolg was dat de kartonnetjes om de stukken uit te maken in 3 kleuren beschikbaar waren (rood; groen; geel).
 

Over de beide tentoonstellingen vertelt Fred zelf:

"Bij beide gelegenheden, zowel in Deventer als in Madurodam kreeg ik te maken met een conservator met eigen ideeën hoe iets tentoongesteld zou moeten worden. Waar ze kennelijk nog nooit mee te maken hadden gehad was een zeer eigenwijze, maar ook eigengereide 'collectioneur'.
Ik had al veel voorbereid en ik had tevens aan mijn vriend Frans Mensink gevraagd om mij te helpen met inrichten.
Ook had ik mij heel veel moeite getroost om aan een 'Poster-waaier' te komen om de zgn. Platte Spellen in onder te brengen. Dat was na vele inspanningen gelukt om er een van een Firma te 'lenen' als ik hun naam maar noemde.
Gevolg was dat ik meteen al in discussie moest over waar dat ding zou worden opgehangen en vervolgens met een verbaasde conservator(op beide plaatsen) over de hoeveelheid dozen met materiaal die werden binnengebracht.
Op beide plaatsen had men enkele vitrines voor ons neergezet, maar eigenlijk was er al bepaald dat er per vitrine 1 spel (als een soort object) in zou komen te staan.
Zowel Frans als ik hadden heel andere ideeën en als eerste begonnen we de locatie af te stropen naar meer vitrines. In Deventer had men er nog een paar, maar in Madurodam bleek 'de reserve' in een buiten-opslagje te staan en wat er was was bovendien in deplorabele staat.
Uiteindelijk ging men in Deventer om en mochten we de (veel meer dan door hen voorziene) vitrines op onze manier vullen, d.w.z. zoveel mogelijk laten zien en in ieder geval van elk spel alles; bord, doos, stukken, materiaal, spelregels etc..

In Madurodam hadden we een ander probleem omdat de ruimte zo groot was dat de paar vitrines die er waren in het niet vielen.
Wat verder zoeken leverde een grote hoeveelheid vierkante onderkasten op met een soort omgekeerde plexiglas 'doos' erbovenop.
Omdat je op de onderkasten (die allemaal van verschillende hoogte waren) kon staan heeft Frans een hele looproute gemaakt waar je van de ene kast op de andere kon komen om steeds bij zo’n omgekeerde doos te komen waaronder de spellen waren tentoongesteld.
Kinderen konden daardoor ook in de hoogste kasten kijken. Bleek achteraf dus DE oplossing!
Maar tot vlak voor de opening waren we nog aan het witten en tapijttegels leggen want dat was daar niet voorzien.
Ondanks de aanvankelijke scepsis bleek dat men toch wel wat had meegekregen want later werden soortgelijke Tentoonstellingen meer op ons principe gebaseerd dan op het mooi plaatsen van een 'object'.
 

Om de tentoonstellingsposter ook 'levensecht' en direct herkenbaar te krijgen, in relatie tot de titel van de Tentoonstelling, hadden we bedacht dat ik het bekende mannetje op de doos moest gaan voorstellen [zie foto 3]. Spel op tafel, gaan zitten en foto maken was het idee. Maar zo eenvoudig was het niet!
Al spoedig bleek dat het gebruik van een standaardbordje niet werkte omdat dat veel te klein is t.o.v. de afgebeelde figuur. Gelukkig had ik nog een juten bord van grote afmetingen dat wel "paste” in grootte. Vervolgens moest ik de houding van het mannetje gaan imiteren maar dat bleek nog niet zo makkelijk. Anatomisch gezien klopt er niets van als je gewoon aan een tafel gaat zitten.
Uiteindelijk eindigde ik op een klein krukje met 1 bil daar half op steunend ; een verwrongen ruggengraat en een bijna uit de kom liggende rechterarm, waardoor het niet zo moeilijk was om de juiste gekwelde uitdrukking op mijn gezicht te krijgen. Dat 'levensechte' was volgens de commentaren dan ook prima gelukt, hoewel het, hoe we het ook probeerden, niet mogelijk bleek de linkerarm net zo te krijgen als op het plaatje."

Collectie Fred Horn