Waldschattenspiel 1985

Dit is een bijzonder spel. Bijzonder omdat het in het donker moet gespeeld worden en bijzonder omdat de spelers moeten samenwerken om het doel te bereiken.
Stel je voor: de kamer is verduisterd en op tafel ligt een speelbord met enkele houten bomen en een brandende kaars in een glazen theepotje. Dit vuur geeft licht en schaduw in een bos waarin 7 kabouters schuilen. Het speelbord is dubbelzijdig waardoor twee verschillende spellen kunnen gespeeld worden.
Bij het eerste spel hebben de kabouters schrik van het licht. Elke speler krijgt een kabouter die bij aanvang schuilt in de schaduw van een boom. Eén speler is de lichtmeester (en krijgt geen kabouter). Deze speler dobbelt en verschuift het theelichtje over een parcours doorheen dit vreemde bos. Als hierdoor een kabouter door een lichtstraal beschenen wordt, is die kabouter meteen betoverd en moet blijven stilstaan. Dat is niet goed want de taak van alle kabouters is eenvoudig: probeer allemaal samen te komen in de schaduw van één en dezelfde boom. Nadat de lichtmeester het licht verplaatst heeft, moet hij even zijn ogen sluiten. Nu mogen de niet betoverde kabouters naar een andere boom lopen op voorwaarde dat ze in de schaduw blijven. Hier moet je dus wel rekenen op de fairplay van de spelers. De lichtmeester heeft ook een taak: hij probeert alle kabouters te betoveren voordat ze kunnen samenkomen onder eenzelfde boom. Dat is niet zo makkelijk. Gelukkig kunnen betoverde kabouters bevrijd worden door een andere kabouter.
Het tweede spel is totaal anders. Hier hebben de kabouters schrik van de schaduw en zoeken het licht juist op. Hier moeten alle spelers een tocht doorheen het bos doen. Het theelichtje blijft nu op een vaste plaats staan. Als een (dobbelende) kabouter pech heeft en zijn tocht eindigt in de schaduw, moet die geholpen worden door een medespeler. Die probeert met zijn kabouter het licht te weerkaatsen naar de pechkabouter. Hiervoor beschikt hij over een soort schuifstokje met een aluminiumzijde waarmee het licht kan weerspiegeld worden richting bange kabouter. Op het einde van hun tocht moeten de kabouters dan nog eens over het vuur springen. Wie hierbij zijn voeten verbrandt, moet naar het ziekenhuis en wacht daar totdat hij bevrijd wordt door een behulpzame kabouter.
Dit tweede spel is een puur coöperatief spel omdat we ofwel allemaal winnen ofwel allemaal verliezen. Bij de eerste versie gaat het meer om een één tegen allen spel (waarbij de spelers wel samen moeten overleggen om hun doel te bereiken).
De sfeer is uniek. Zelfs onder volwassenen voel je de spanning. De spelregels vermelden op veel plaatsen uitdrukkelijk dat er steeds een volwassene aan tafel moet zitten. Terecht, want die brandende kaars kan gevaarlijk zijn voor kinderen zonder begeleiding.
De kwaliteit van het speelbord, de bomen en de afwerking van de kabouters is voortreffelijk. Walter Kraul is erin geslaagd om een uniek spel te ontwerpen. Proficiat.