Eenmaal, andermaal... verkocht! 2001

"Eenmaal, andermaal... verkocht!” is volgens de doos een ‘snel elektronisch familiespel voor fanatieke verzamelaars’. Dat het hier om een elektronisch spel gaat, ondervind je meteen. Na het (moeilijk) openen van de doos merk je dat je opnieuw naar de winkel moet stappen want er ontbreken drie batterijen. Alleen wie de doos bij aankoop heel goed bekeken heeft, zal op dit euvel voorbereid zijn. Lukt het om de juiste opstelling ineen te knutselen, dan zet iedereen zich het best schrap want snel gaat het ook! Een indringende computerstem roept de spelers om de beurt (maar dan wel wat willekeurig) op om een bod te doen. Veel bedenktijd heb je niet! (Is er trouwens wat lawaai, dan weet niemand wie aan de beurt is/was.)
Op elk moment zijn 3 verschillende dingen te koop. De betreffende kaarten vermelden aan de voorkant een ‘geschatte waarde’. Dit moet de spelers helpen een gepast bod uit te voeren. Deze waarde hoeft niet steeds overeen te komen met de eigenlijke waarde die op de keerzijde vermeld staat. Alle dingen zijn daarenboven ook in categorieën verdeeld: coole kleren, hippe hebbedingetjes, wow weekends, maximum muziek, spannende sporten en big fun. Op voorhand krijgt iedereen twee van de categorieën toegekend. Hopelijk heb je geluk en is niemand je concurrent voor dezelfde categorie...
De (identieke set) geldkaarten waarover iedereen beschikt, zijn niet erg functioneel. Niet alleen is het gekozen lettertype heel moeilijk leesbaar, de waarden staan ook niet in elke hoek gedrukt zodat sommige spelers bijkomende problemen hebben.
Hoor je tijdens het spel je kleur afroepen, dan kun je bij een van de drie te koop aangeboden dingen een bodkaart leggen. Dit bod moet steeds hoger zijn dan het vorige. Alleen goed geconcentreerde spelers zullen opmerken of tegen deze regel fouten gemaakt worden. Na het leggen van een bodkaart moet de knop naast de productkaart ingedrukt worden. Ben je wat te traag, dan ben je beslist te laat en werd je bod niet geregistreerd zodat je in geen geval als koper in aanmerking komt. Te pas en te onpas, en zeker niet volgens een logisch geprogrammeerd systeem, sluit de computer af en toe een verkoop af. Hij meldt dan wie de koper is. De speler die als laatste het knopje van die verkoop indrukte, wordt de gelukkige eigenaar. Alleen op zo’n moment is er een rustpauze mogelijk. De verkochte kaart wordt dan weggenomen en alle bodkaarten terug aan de betreffende spelers gegeven. Alleen de hoogste bodkaart wordt opzij gelegd. Door het indrukken van de centrale knop, kan de veiling dus opnieuw opgestart worden.
Vooral de willekeurige beëindiging van een verkoop zorgt voor nogal wat frustratie. De werkelijkheid verloopt hier duidelijk anders. In dit spel krijgt niet iedereen zelfs de mogelijkheid om op elk product te bieden. Heel vaak wordt jouw bod door een tegenspeler verhoogt en krijg je zelf niet meer de kans om hoger te bieden.
Na ongeveer (!) 30 biedronden beëindigt de computer het spel en kunnen de punten geteld worden. Elke kaart is evenveel waard als vermeld op zijn keerzijde. Afhankelijk van het aantal verzamelde kaarten én de kleurgroep waartoe ze behoren, zijn nog tal van bonussen mogelijk. Dat er heel grote verschillen zullen zijn tussen de spelers, moet helemaal niet verwonderen.
Dit spel is een eerste (en tweede) keer wel leuk maar zal daarna toch voor langere tijd in de kast blijven staan.