Aux Pierres du Dragon 2002

Liefhebbers van veilingspellen met personages uit de fantasywereld zullen dit spel heel graag spelen.
Elke speler probeert elke ronde één of meerdere van de 10 aangeboden personages aan te kopen om hun speciale machten te kunnen aanwenden. Ze helpen je om de noodzakelijke drakenstenen te verdienen om zo zegepunten te behalen. Wie het eerst drie zegepunten heeft, wint het spel.
Elke speler beschikt over een zichtscherm waarop een samenvatting van de spelregels gedrukt staat. Voor het scherm liggen zijn verzamelde edelstenen, achter het scherm (dus geheim) de verschillende soorten munten (fee-goud, gewoon goud en zilver).
8 basiskarakters doen bij elke veilingronde mee. Deze worden telkens vermengd met 2 extra personages (zodat elke partij toch weer anders verloopt). De heks wordt steeds als eerste geveild omdat ze de kracht heeft om het effect van de volgende kaarten eventueel te neutraliseren. De andere kaarten volgen in willekeurige volgorde.
Nadat de speciale mogelijkheden van de te veilen kaart werd voorgelezen, wordt er steeds met goud geboden. Maar je moet wel oppassen: alle gewone goud dat geboden wordt, zelfs al ben je niet de hoogstbiedende, gaat uit het spel. Enkel het speciale goud van de feeën kan je recupereren. De spelers nemen hun goud in de vuist en openen deze gelijktijdig. De speler met het hoogste bod ontvangt de karakterkaart en maakt onmiddellijk van de speciale gaven gebruik. Bij eventuele gelijkstand moeten die spelers opnieuw met zilver bieden.
Sommige personages geven je de mogelijkheid om een edelsteen van een bepaalde kleur te nemen; de dief steelt een steen bij de op één na hoogst biedende speler; de tovenaar geeft je drie zilverstukken of 1 zegepunt in ruil voor drie verschillend gekleurde edelstenen, de heks geeft je een gewoon goudstuk of 2 zegepunten voor 4 gelijke edelstenen; de waarzegger geeft je 3 zilverstukken of 1 zegepunt tegen 4 edelstenen en de 25 andere karakters geven je meestal edelstenen of muntstukken van een bepaalde soort. Vanzelfsprekend zitten er hier en daar karakters tussen die over speciale gaven beschikken die voor jezelf goed uitkomen maar minder geapprecieerd worden door je medespelers.
Een speciale dobbelsteen houdt voor elke speler het aantal verdiende zegepunten bij. Zodra iemand zijn derde zegepunt verdient (omzet), wint deze speler onmiddellijk het spel.
Het thema sluit goed aan bij de speciale mogelijkheden van de te veilen karakters. De spelers moeten wel de tijd krijgen om de eigenschappen van de basiskaarten en de grilligheden van de extra kaarten te leren kennen. De spelregels zijn duidelijk, laten zich makkelijk uitleggen en de fraaie illustraties verhogen de zin om er aan te beginnen.
Het veilingsysteem wordt echter niet door iedereen even leuk bevonden. Elke ronde weet je dat dezelfde 8 kaarten aan bod komen, aangevuld met twee andere kaarten die minder krachtig zijn. Het gebeurt vaak dat voor een welbepaalde kaart helemaal niet geboden wordt omdat niemand gebruik kan maken van zijn speciale gave. Daardoor verloopt elke ronde nogal stereotiep: goud in ’t vuistje, tonen en eventueel edelstenen verzamelen of omruilen tegen noodzakelijke zegepunten. De eerste twee zegepunten kunnen relatief makkelijk verdiend worden, maar vanaf dan wordt steeds tegen de beste speler gespeeld.
Het enige waar je goed voor moet opletten is om geen kaart aan te kopen waar je op dat moment weinig mee kunt doen. Maar als je vermoedt dat een bepaalde speler met die kaart gaat winnen, komt het destructieve karakter van deze soort veiling naar boven: spelers bieden elkaar kapot (want alle geboden gewone goudstukken verdwijnen uit het spel). Dan wint die speler die het geluk heeft op dat moment onvoldoende tegenstand te hebben.
M.a.w. dit spel oogt heel mooi maar het biedmechanisme verveelt te vlug.