Ich spiele Einkaufen 1999

In dit spel worden kinderen spelenderwijs vertrouwd gemaakt met de getallen 1 t.e.m. 5. Daarnaast maken ze kennis met verschillende producten en winkeltypes.
Bedoeling is om het eigen boodschappenlijstje te vervolledigen door de nodige producten in de passende winkeltjes op te halen. (Er moet in dit spel niet betaald worden!)
Het centrale speelbord toont een parcours van 14 velden waarop de 5 verschillende winkeltjes (de bakkerij, de kruidenierswinkel, de speelgoedwinkel, de slagerij en de markt) elk twee keer voorkomen. Daarnaast is er nog één supermarkt (waar elk product gekocht kan worden) en zijn er nog 3 ‘onderweg-velden’.
Voor elke speler ligt een fraai uitgevoerd boodschappenlijstje. Daarop staan vijf producten afgebeeld, voor elke winkel één. (Een kleurcode legt een verband tussen beide.) Daarenboven wordt elk product in een andere hoeveelheid aangegeven (de hoeveelheden 1 tot 5). De producten zelf staan afgebeeld op kleine kaartjes en liggen open naast het grote bord.
De speler aan de beurt dobbelt en gaat vooruit. Stapt hij een winkel binnen waar hij iets nodig heeft, dan neemt hij het gezochte kaartje en legt het op zijn boodschappenlijst.
Speltechnisch is het hoofddoel als eerste je kaart volledig opvullen maar eigenlijk gaat het er om al pratend te vertellen wat je zoekt, hoeveel stuks je nodig hebt en waar je het kunt kopen.
‘Ich spiele Einkaufen’ is een interessant spel om kleuters iets te laten bijleren, het biedt tal van mogelijkheden om in een les in te passen. In een thuissituatie zal het maar een (erg) beperkte tijd aanspreken.