Sherlock het spel 2009

Net zoals de grote Sherlock gaan de spelers op zoek naar een indringer in het spel. Er wordt gekozen uit één van de vier spelborden die een locatie voorstellen. De overeenkomstige verdachtenkaartjes worden aan de spelers uitgedeeld. Deze kaartjes worden bij de spelers op 4 open stapels op de tafel gelegd. Door middel van een pion en verplaatsingskaartjes gaan de spelers het spelbord rond en gaan zo op zoek naar verdachten. Bij elke 'werkplaats' kunnen verdachten verhoord worden met behulp van het magische vergrootglas. Tips krijgt de speler door de kartonnen frames met ingeschoven tips te bekijken. Wanneer een speler een ontmoeting heeft met de 'presentator' (een pion), mag hij de tips van de andere spelers inkijken. Wie goed kan redeneren en af en toe de pionnen van de tegenspelers tegenkomt, kan snel iets te weten komen over de tips die de andere spelers al hebben.
Wie alle vier de tips heeft gezien of heeft afgeleid, kan een beschuldiging formuleren.
Het spelregelboekje was nogal uitgebreid, maar wie zich erdoor geworsteld heeft, komt uiteindelijk op een redelijk eenvoudig spelelement terecht. Door enkel fouten in het materiaal zijn er soms toch misverstanden in het spel: de pionnen en kaarten hebben geen overeenkomstige kleuren. Welke pion was de presentator ook al weer? En hoe werken die verplaatsingskaarten die aan twee kanten bedrukt zijn? Wie deze mysteries kan uitklaren, kan beginnen aan het detectivespel. Door de vele mogelijkheden die gecreëerd worden door de verschillende spelborden en de combinatie van tips, zijn een talloze verdachten in dit spel en kan het daardoor ook meerdere keren gespeeld worden.
Toch heeft het spel iets herkenbaar. Verschillende bekende spelelementen (Cluedo, Peking mysterie) werden hier tot één geheel gesmolten.