War of the Ring 2004

War of the Ring is een spel voor heel enthousiaste liefhebbers van Tolkiens wereldberoemde trilogie “In de Ban van de Ring”. Je moet er wel even je tijd voor nemen. De basisregels lees je gemiddeld in twee uur door. Daarna ben je zeker nog een half uurtje zoet met het klaarzetten van het vele spelmateriaal. Gelukkig levert Phalanx een vrij behoorlijke samenvatting zodat je het spelsysteem redelijk vlot kan uitleggen.
De auteurs van “War of the Ring” hebben er alles aan gedaan om zo trouw mogelijk de verhaallijn van het boek te volgen: de eigen wereld, de geschiedenis, de karakters, de legenden en zelfs de geografie van Midden-Aarde duiken in kaarten, speelbord, miniaturen en benamingen op.
“War of the Ring” speelt niet eenvoudig, een partij duurt meerdere uren en vraagt heel wat concentratie van de spelers (al is het maar om de vele typische symbolen op de dobbelstenen, het speelbord en de kaarten te begrijpen en te onthouden), maar je blijft tijdens het spelen in de ban. Je zult het spel wellicht niet wekelijks opnieuw proberen maar toch bekoort het en kijk je uit naar een nieuwe partij.
Het is onbegonnen werk om het spel met zijn vele details uit te leggen. Het rijk geïllustreerde spelregelboek omschrijft het spelsysteem op meer dan 20 bladzijden...
Het hart van het spel is een wargame met een heel eigen en origineel dobbelsteensysteem. Je speelt het best met twee spelers. De ene speler controleert “De Vrije Lieden”, de andere “Het Duister”. 204 fraaie kunststof miniaturen stellen de verschillende legers en leiders voor (Elfen, Het Noorden, Gondor, Rohan, Dwergen en Bondgenoten tegen Sauron, Zuiderlingen & Oosterlingen, Isengard, Vazallen en de Nazgûl).
Elke speler beschikt over een eigen set speciale actiedobbelstenen. Deze bepalen na de worp welke acties de spelers kunnen ondernemen op het speelbord. Legers kunnen verplaatst worden naar aangrenzende gebieden, legers kunnen aanvallen op aangrenzende gebieden uitvoeren, legers kunnen versterkt worden en er kunnen gebeurteniskaarten getrokken of uitgevoerd worden.
Heel belangrijk is de status van elke natie. Bij de start van het spel zijn de Vrije Naties nog niet in oorlog. Hun fiches kunnen tijdens het spel zakken op het politieke spoor. Dat kan door een dobbelsteenactie of nadat ze aangevallen worden. Als hun fiche op het onderste vakje terecht komt, zijn ze volop “in oorlog”. Vanaf dat ogenblik zijn alle oorlogszuchtige acties op de speciale dobbelstenen mogelijk. De naties van het Kwade zijn – vanzelfsprekend – van in het begin “in oorlog”.
Gevechten worden met gewone dobbelstenen bepaald. Eerst wordt de gevechtskracht van zowel het aanvallende als verdedigende leger bepaald: het aantal legereenheden waaruit het bestaat (max. 5). Beide spelers gooien het toegelaten aantal dobbelstenen waarbij een “5” of “6” een treffer vormt. Vervolgens geeft de aanwezigheid van leiders het recht om die dobbelstenen die geen treffer opleverden opnieuw te gooien. Beide partijen verwijderen hun verliezen. De aanvaller bepaalt of hij doorgaat met het gevecht en de verdediger kan zich eventueel terugtrekken naar een toegankelijk aangrenzend gebied. De aanwezigheid van dorpen, steden of vestigingen vergemakkelijken of vermoeilijken het gevecht.
Ondertussen probeert het “Reisgezelschap” (een mooie miniatuur van de twee overbekende Hobbits) zich ongezien richting Mordor te begeven. De speler die de Vrije Lieden beheert, kan met een dobbelsteenactie dat pionnetje steeds één veld richting Mordor (met als uiteindelijke bestemming de Doemspleten) verschuiven. Vanzelfsprekend wordt dit reisgezelschap voortdurend in de gaten gehouden. Bij het begin van elke ronde moet de Duistere Speler 0 tot 5 van zijn speciale dobbelstenen apart leggen om deze verplaatsing ongedaan te kunnen maken. Als hij b.v. 2 dobbelstenen apart had gelegd, mag hij nu 2 gewone dobbelstenen gooien waarbij een “6” de verplaatsing van het Reisgezelschap ongedaan maakt. Als het Reisgezelschap echter in eenzelfde ronde meerdere keren wordt verplaatst, verhoogt een speciaal spelsysteem de kans dat ze veel vlugger ontdekt wordt dan normaal: elke extra zet krijgt de Duistere Speler 1p extra op zijn dobbelsteenworp zodat de kans dat hij een “6” dobbelt aanzienlijk vergroot.
Als het Reisgezelschap op een willekeurig moment de cirkel “Doemspleten” op het Plateau van Gorgoroth bereikt, eindigt het spel onmiddellijk met een overwinning voor de Lichte speler. De Duistere speler wint als hij op het einde van een ronde 5 vestingen en/of steden van de Vrije Lieden heeft veroverd. De Lichte speler wint ook als hij 2 vestingen en/of steden van de Duistere speler heeft veroverd.
In de uitgebreide spelregels (die je best uitprobeert na een aantal basispartijen) duiken speciale karakters en gebeurtenissen op, wordt een corruptieniveau voor de Ringdragers geïntroduceerd, kunnen overwinningspunten verdiend worden, wordt de jacht op de Ring heel anders aangepakt, kunnen legers opgesplitst worden, kunnen kaarten het verloop van een aanval beïnvloeden en worden er aangepaste regels voorzien om met drie of vier spelers te kunnen spelen.
Geloof me vrij: vanaf het begin tot het einde herbeleven de spelers het verhaal en wordt de flamboyante geschiedenis van Midden Aarde op het speelbord gesimuleerd. Je moet er natuurlijk van houden, maar het loont echt de moeite om dit spel eens uit te proberen. Binnen de tot nog toe gepubliceerde Tolkien-simulatiespellen mag “War of the Ring” als een parel beschouwd worden. Veel perfecter kan het niet.