Tanz der Hornochsen! 2004

Iedereen kent ondertussen de klassieker binnen de kaartspellen 6 Nimmt! (of 6 Neemt of Take 5). Wolfgang Kramer heeft deze keer een bordspel ontwikkelt op basis van hetzelfde spelsysteen waarbij je moet vermijden een zoveelste kaart in een bepaalde rij te moeten plaatsen.
Deze keer worden steeds alle 99 tegels gebruikt. Deze stellen de getallen 1 tot 99 voor. Elke speler krijgt er zes die hij achter zijn eigen zichtscherm plaatst. Op het speelbord komen 12 rijen voor die steeds eindigen met een vakje waarop een stier uitgeput in een omheining zit. Dit schommelt van het vierde tot het zevende vakje van de rij. Vier willekeurige plaatjes worden op de startvakken van de eerste vier rijen geplaatst.
Alle spelers kiezen een getal en houden dit plaatje klaar. Tegelijk worden alle plaatjes opengedraaid en de spelers plaatsen nu hun tegels in opklimmende volgorde (dus eerst de speler die het kleinste getal gekozen had, enz.). De rij waarin het plaatje moet gelegd worden, hangt af van de volgende spelregels: steeds in een rij waar het groter is dan de laatst geplaatste tegel en waar het verschil het kleinst is. Speelt iemand een kaartje met een getal dat kleiner is dan alle reeds liggende laatste kaartjes in de rijen, dan moet de tegel geplaatst worden in die rij met het grootste laatste getal (dit is dus anders dan bij het kaartspel).
Wie helaas een tegel moet plaatsen op het laatste vak van een rij (dat met de stier...) ontvangt evenveel minpunten als er bij die stier staan (van 5 tot 12, hoe langer de rij hoe meer minpunten). De minpunten worden met behulp van pionnen bijgehouden op een scorebaan rondom het speelbord (het is overigens Kramer die dit scoresysteem uitgevonden heeft). Op elk veld van de scorebaan mag slechts één pion staan. De laatst geplaatste tegel verschuift naar het startvak van de volgende rij en de speler neemt alle geplaatste tegels uit de rij weg, bestudeert die even en moet er minstens één houden. Hij mag er eventueel ook twee bewaren als hem dat beter uitkomt.
Maar de auteur heeft nog een paar leuke elementen bedacht. In bepaalde rijen komen koeienvlaaien voor. Wie zijn plaatje hierop plaatst, krijgt 1 tot 5 minpunten. Er is zelfs een rij die volledig met dergelijke vlaaien bezaaid is. Wordt de rij met de dubbelvelden actief dan moet iedereen steeds twee i.p.v. 1 kaartje selecteren en gelijktijdig omdraaien. Twee rijen bevatten gelukkige koeien. als deze rijen actief zijn en de velden met de gelukkige koeien nog zichtbaar zijn, scoort iedereen tijdelijk pluspunten. Helaas duurt dat niet zo lang. En tenslotte bevat de scorebaan nog twee spionnen. Zodra de eerste pion hier voorbijkomt, wordt open gespeeld. De speler die dan het laatst staat (wat heel goed is), moet bij de volgende ronde zijn keuze open voor zijn zichtscherm plaatsen, gevolgd door de speler die als tweedelaatste op het pad staat, enz. De speler die dan de meeste minpunten heeft, mag als laatste kiezen welke tegel hij in deze ronde zal inzetten. Doordat hij op dat moment ziet wie wat koos, heeft hij dus licht voordeel.
Er is nog een probleem: je krijgt na een ronde geen tegels bij. Tenzij je geen enkel tegel meer bezit, dan krijg je er gratis zes verse uit de voorraad. Maar wie dat wil kan er steeds 1 tot 3 bijkopen door zijn pion evenveel plaatsen richting mesthoop op de scorebaan te verplaatsen.
Het spel eindigt nadat ofwel een speler de mesthoop bereikt (diens pion wel te verstaan) of als alle tegels uit de voorraad weg zijn. Wie dan het verst van de mesthoop staat, wint het spel.
Ik heb met wat argwaan dit spel bestudeerd, vertaald en gespeeld. En het beviel me. Kramer is er wonderwel in geslaagd om zijn kaartspel aan te passen aan een speelbordvariante waarin max. 8 spelers toch voor voldoende keuzes geplaatst worden. Deze dans van de stieren lijkt me een goede opwarmer of afsluiter voor een spelavond. Het oogt leuk, speelt vlot, laat zich makkelijk uitleggen en verrast toch telkens weer. Bij een bordspel kan je meer elementen inbouwen dan bij een kaart-legspel. Uitstekend gedaan!