MAD Math Dice Game: Fou Math jeu de Dés 2000

Patrick Ouvrard legde met heel veel enthousiasme dit rekenspel uit tijdens de beurs Essen 2004. Het dubbelzijdige speelbord toont op de ene zijde een tabel met alle mogelijke sommen van 1 tot 9 en op de andere zijde alle mogelijke producten van 1 tot 9. Elke speler krijgt vier pionnen en probeert als eerste drie pionnen op een rij (horizontaal, verticaal of diagonaal) te plaatsen.
Waar een pion geplaatst wordt, hangt af van de twee tienzijdige dobbelstenen. Gooi je b.v. een 5 en een 7, dan kan je een eigen pion plaatsen op één van de twee vakjes "35" die zich op het speelbord bevinden. Als je aan de beurt komt, mag je beide dobbelstenen opnieuw gooien, maar je mag ook één van beide laten liggen en enkel met de andere uw kans wagen. Deze spelregel geeft het spel een tactisch tintje omdat je het gevoel krijgt een keuze te kunnen maken.
Wie een "0" dobbelt, moet zijn beurt passen en wie een dubbel gooit, mag nog eens spelen (omdat een dubbel maar één vakje heeft in het raster).
Als je vier pionnen reeds op het speelbord staan, mag je bij de volgende beurten een pion verplaatsen naar de nieuwe gedobbelde positie.
Wie als eerst drie eigen pionnen op een rij krijgt, wint de partij. Je kan eventueel afspreken om een score te bepalen op basis van de som van de getallen onder de drie pionnen. Wie als eerste 200p of meer scoort, wint.
Op de rugzijde lees je dat dit spel een "multi award winning mathgame" is. Ik vraag me af waarom? Bij elke beurt heb je uiteindelijk maar de keuze tussen 1 of 2 dobbelstenen die je opnieuw wenst te gooien. Vervolgens plaats je een pion op 2 mogelijke vakken (6-3 of 3-6 zoals bij zeeslag) en hoopt straks een betere worp te doen. Wat me nog het meeste tegenvalt is het beoogde reken-leereffect. Je leert hier geen som of product te maken, je leert pionnen op de juiste coördinaat te plaatsen. Tijdens de meerdere testpartijen die ik mocht observeren, zag ik vrijwel niemand rekenen. Bijna iedereen bekeek na een worp in welke kolom of rij de pion het best kon geplaatst worden. Dit komt doordat het speelbord kolom- en rijkoppen toont. Indien die "titels" er niet zouden staan, zou je verplicht zijn om het product of de som van de twee dobbelstenen te berekenen en op te zoeken op het speelbord.
Kortom: een grote doos, niet zo mooie vormgeving en een gemiste kans om toch dat leereffect te bieden. Het spelsysteem op zich is niet slecht, spelers beleven plezier en willen graag opnieuw spelen. Maar dit gevoel heb je ook bij Yahtzee, Uno of Rummikub. Maar deze laatste drie spellen beweren ten minste niet om leerspellen te zijn.