Mon Détecteur de Secrets 2003

Gelukkig staat er correct op de doos dat dit een typisch spel wordt voor giechelende tienermeiden. Wie er twee zo’n stuks van in huis gehad heeft, weet waarover ik het heb...
Twee tot zes vriendinnen komen samen en beslissen steeds in onderling overleg of de speelster aan beurt de vraag eerlijk beantwoordt of niet. De pionnen staan bij de start van het spel in het centrum van het speelbord. Ze kunnen naar rechts opschuiven richting “de eerlijkste van allemaal” of naar links richting “het grootste liegebeest”.
De speelster links van de speelster aan beurt trekt een kaart en leest één van de drie beschikbare vragen voor. Heb je wel eens een week niet gedoucht? Kan ... een geheimpje bewaren? Heb je wel eens gezegd dat je ziek was omdat er een toets gepland was? Heb je ooit wel eens ... gedragen? Bij sommige vragen kan de vragensteller dus iets zelf invullen en zich dus aanpassen aan de meid die de vraag moet beantwoorden.
De meid geeft nu een antwoord op de vraag. Haar medespeelsters overleggen nu met elkaar of ze die vraag wel eerlijk heeft beantwoord. Denkt iedereen dat haar antwoord waar is, dan gaat haar pion één vakje richting goede zijde. Is er ook maar één speelster die denkt dat het antwoord niet zo eerlijk is dan volgt een uitdaging.
Die uitdaging wordt beslecht door een elektronisch gadget. De uitdager en de speelster aan beurt leggen hun duim op de knoppen, laten vervolgens los en kijken op welk licht het ding springt. Groen betekent dat het antwoord niet gelogen was. Rood betekent dat het antwoord overduidelijk vals is. In dit geval gaat de pion van de speelster twee vakken richting foute zijde van het speelbord. Geel tenslotte betekent dat de pion slechts één vakje slechte zijde opschuift.
Om de beurt moet de meiden dergelijke vragen beantwoorden. Eindigt een pion op het laatste vakje van de goede zijde dan wint deze speelster. Speelsters wiens pion eindigt aan de andere zijde gaan uit het spel. In dit geval wint de meid die als laatste op het speelbord overblijft.
Ik kan me inbeelden dat vooral jongere meiden dit spel wel eens graag willen spelen. En daar blijft het ook bij. Het elektronische gadget is natuurlijk geen leugendetector. Het is wel een leuke manier om een saaie dobbelsteen te vervangen. De vragen zijn nooit echt intiem tenzij de speelsters dit zelf invullen op die plaatsen waar ... staan. De doos bevat 120 kaarten met elk drie vragen. Veel keer opnieuw spelen zit er dus niet in. Het is alsof de uitgever dit al wist...