Une Vie de Chien 2000

Wie zich nog nooit heeft kunnen inleven in het dagelijkse leven van een straathond, zal met dit spel ervaren hoe het voelt om vuilnisbakken te onderzoeken, een plasje achter te laten bij een lantaarnpaal en steeds op de hoede te zijn voor de wagen van het hondenasiel.
Elke speler ontvangt een leuke hond en de bijbehorende set karakterkaarten. De zes beesten hebben elk hun eigen kenmerken. Sommige beesten kunnen ongelofelijk goed bedelen in het restaurant, andere vinden zelden iets in de vuilnisbakken en weer andere kom je best niet tegen tijdens een ordinair straatgevecht. Elke hond krijgt een bepaalde startplaats op de plattegrond van een - heel leuk getekende - stadswijk. Elke hond probeert als eerste vier botten terug naar zijn braakliggend stuk terrein te brengen om het spel te kunnen winnen. Die botten kunnen op meerdere manieren 'gevonden' worden. De meest logische plaatsen zijn de vuilnisbakken. In sommige restaurants werken sympathieke koks die bedelende honden wel eens verrassen met een lekker botje. En honden die de krant op het juiste adres afleveren, mogen ook rekenen op een beloning.
De straathond die aan de beurt komt, beschikt over 6 tot 8 actiepunten. Alles wat je je hond laat doen kost telkens één actiepunt. Je kan je hond verplaatsen doorheen de straten, vuilnisbakken laten onderzoeken, drinken aan een fonteintje om de blaas te vullen en vervolgens een plasje achterlaten tegen een lantaarnpaal (waardoor andere honden die plaats niet meer durven passeren). Je kan ook een krant ophalen in de centrale kiosk en die op het juiste adres afleveren. Heel spannend wordt het om te bedelen in een restaurant. Geeft de kok mij een bot of gewoon wat voedselrestjes? Niet dat die laatste onbelangrijk zijn. Integendeel. Elke hond heeft een maag. En die maag wordt steeds een stukje leger bij elke speelbeurt. Af en toe gewoon voedsel vinden is heel belangrijk om je maag terug te vullen. Want als bij het begin van je speelbeurt je hond geen eten meer in zijn maag heeft, moet hij onvermijdelijk naar het hondenasiel om er één tot vier speelbeurten 'uit te rusten'. Die gasten van het asiel rijden trouwens ook nog rond in een wagen om verloren straathonden in de straten op te halen.
Kortom: er gebeurt zoveel in het leven van deze triestige straathonden, dat je af en toe zelfs medelijden krijgt met een medespeler wiens hond reeds voor de vierde keer naar het asiel verbannen wordt...
Une vie de chien speelt heel intuïtief. Ik ben steeds gecharmeerd door die Franse benadering van gezelschapsspellen. Zij vertrekken van een thema en bouwen er een spel rond. Wie ooit 'Vallée des Mammouths', 'Supergang' of 'Les Loups-Garous de Thiercelieux' gespeeld heeft, weet wat ik bedoel.
De illustraties zijn heel ludiek (maar soms een beetje te druk). Je moet niet veel tactische ingrepen verwachten, maar dat is niet de bedoeling bij dit spel. Gewoon een uurtje of twee veel plezier beleven met de belevenissen van deze straathonden, daar gaat het om.
Drink een goede aperitief, zorg voor de juiste sfeer en geniet van 'une vie de chien'.