Boodschappen Doen 2001

Bij dit spel had ik zo graag bij de grafisch vormgever gezeten op het moment dat die dit spel uittekende. Hoe is het mogelijk om een spel met een potentieel educatieve meerwaarde zo te verknoeien door een overdreven kleurgebruik?
Het idee is nochtans heel goed: vier spelers dobbelen rond in een soort winkelcentrum en proberen als eerste drie verschillende dingen te kopen. Wat moet aangekocht worden, staat op hun individueel boodschappenlijstje: steeds iets dat 1 munt kost, iets dat 2 munteenheden duur is en 1 iets dat je met drie munten moet betalen. Zes winkels staan ter beschikking. De dingen die je moet kopen staan op grote kartonnen schijven en liggen klaar in de winkels. Wie aan de beurt komt, dobbelt en verplaatst zijn Sesamstraat-figuurtje 1, 2 of 3 velden in een richting naar keuze. Bij de start beschikt iedereen over slechts één munt, dus moet je proberen er bij te verdienen onderweg. Dit lukt vrij aardig omdat er gelukkig nogal wat plaatsen op het parcours zijn waar een munt kan opgeraapt worden (wat eigenlijk niet zo opvoedkundig is, maar ja...).
Al dobbelend worden de figuren verplaatst, wordt geld verdiend of wordt er iets aangekocht in de juiste winkel. Wie het eerst zijn drie dingen kan aankopen, wint het spel.
Zoals gezegd heeft dit spel iets. Drie dingen aankopen met drie verschillende aankoopprijzen, is op zich niet slecht. Maar de vormgeving is echt een ramp. De kleuren zijn veel te fel (trouwens een typische huisstijl-opmerking bij Jumbo), de vakken waarop de pionnen bewegen zijn te klein en de te kopen voorwerpen vallen niet goed op in de winkel, laat staan op je boodschappenlijst (je ziet niet goed wat je reeds wel of nog niet aangekocht hebt). Dat is bijzonder jammer, want indien hier wat meer aandacht zou aan besteed worden, mag dit spel gerust in de klas geïntroduceerd worden.