Arne 2002

“Vergeet de beperkingen van de bestaande kaartspelletjes: Arne verkent nieuwe horizonten.”
Hiermee moet je het doen. Het staat wel in vier talen op de doos, maar voor de rest kan je helemaal niet vermoeden dat je een Uno koopt met spelelementen van 1000 Bornes. De nieuwe horizonten waar de auteur het over heeft, hebben we helaas nog niet ontdekt. Indien dit spel 20 à 30 jaar eerder uitgekomen was, kon je misschien nog begrip opbrengen voor de ronduit slechte vormgeving.
De viertalige spelregels b.v. staan op acht dubbelzijdige speelkaarten gedrukt en zijn in een nooit geziene slechte lay-out gegoten. Een oersaaie, moeilijke doorlopende tekst zonder het minste inspringen of andere typografische zetmogelijkheden. Geen enkele illustratie om de werking van alle verschillende kaarten (en er zijn er nogal wat) te verduidelijken. De spelregels bevatten ook enkele tegenstrijdigheden en roepen nog heel wat vragen op. Bijna iedereen die we tegenkomen en het spel bezit, zit met dezelfde vragen. Dat er een website bestaat waar wat verduidelijkt wordt, vinden we geen argument om deze spelregel zalig te verklaren.
De kaarten zijn helemaal niet goed getekend. De zwarte kaarten b.v. dragen een symbool in het midden van de kaart en niet in de linker- of rechterbovenhoek zodat je helemaal niet kunt zien welke kaarten je in je handvoorraad hebt. Enkel de cijferkaarten zijn redelijk goed gedrukt en daardoor functioneel.
Waar gaat het eigenlijk om?
Twee tot vier spelers proberen zoveel mogelijk punten te verzamelen met getallenkaarten in hun kleur. Om dat doel te bereiken, moet de speler aan beurt kiezen tussen het uitleggen van getalkaarten in zijn kleur of het plagen via o.a. actiekaarten bij een tegenstander. Dit systeem kennen we van bij 1000 Bornes en werd hier helaas niet verfijnd (voor zover er nog verfijningen konden aangebracht worden). De plaagideetjes komen van Uno: speelrichting veranderen, twee kaarten krijgen van een medespeler, enz. Het belangrijkste verschil met Uno is dat een speler de zwarte kaarten op om het even welk moment mag uitspelen, zelfs als die niet aan de beurt is. Dat je hierdoor de volledige controle over het spelverloop verliest, wordt na een paar minuten duidelijk. Je krijgt als speler geen impact op het spel. Je spelt maar wat uit en hoopt dat je medespelers niet te veel plaagkaarten in bezit hebben.
Neen, ons bekoort het spel helemaal niet. Ik kan wel begrijpen dat spelers die verslingerd zijn aan Uno met dit spelconcept het gevoel krijgen een opvolger gevonden te hebben. Vandaar dat we het toch aandurfden om de term ‘gezellige sfeer’ in onze database aan te kruisen. De kansfactor is echter veel te groot om Arne uit te roepen tot een kaartspel met een hoge herspeelbaarheidsfactor.
Jammer. Ik had het onze Vlaamse auteur graag gegund, maar dit kaartspel is niet de moeite waard om zelf aan te kopen. Laat het door iemand anders aankopen en vraag of je het even mag ontlenen...