Der Herr der Ringe: Die zwei Türme - Spiel zum Film 2002

Onze Helden zijn ondertussen aangekomen in het gebied van Midden-Aarde dat gedomineerd wordt door de twee vestigingen van Barad-dûr en Orthanc. Twee hordes Orks stormen naar elkaar toe. Als deze creaturen erin slagen om een ononderbroken ketting tussen beide torens te vormen, verliezen alle spelers samen het spel. Kunnen de helden daarentegen heel veel Orks uitschakelen, waardoor de Ent zich naar één van beide torens kan begeven, dan wint die speler die de sterkste Orks heeft veroverd.
Het speelbord toont het landschap tussen Mordor en Isengart. De twee torens worden geplaatst. Rondom beide torens worden vijf Orkplaatjes gelegd. De beeldzijde toont de vreselijke gezichten van deze monsterlijke wezens. De geheime rugzijde zegt hoe sterk deze wezens zijn (1 tot 3). Twee tot vier spelers plaatsen hun figuur in het midden van het speelbord.
Wie aan de beurt komt draait eerst een Orkkaart om. Deze kaart geeft aan hoeveel verse Orks uit welke toren het speelbord bestormen. Dit gebeurt in een bepaalde genummerde rij (cijfer op de kaart). Hierdoor komen de nieuwe Orks op de eerste vrije plaatsen van deze rij (vanaf de rand van het speelbord bekeken). Vervolgens kiest de speler één van zijn drie beschikbare heldenkaarten uit. Deze helden (bekende figuren uit het boek) dragen een getal en een symbool. Het symbool bepaalt in welke richting de held kan verplaatst worden (horizontaal/verticaal, diagonaal of gelijk welke richting). Het cijfer bepaalt de sterkte van de held. Die sterkte kan eventueel wat verzwakt worden door de al of niet aanwezigheid van Orks op aangrenzende gebieden waar de figuur van de speler op dat moment staat. Elke verplaatsing naar een vrij veld kost 1p. Een verplaatsing en uitschakeling naar een Ork kost 2p. De gedode Orks gaan naar de speler. Wie de heldenkaart Gandalf uitspeelt, mag in plaats van een klassieke beweging ook diens paard Schaduwvacht inzetten en zijn pion naar een willekeurig veld op het speelbord bewegen.
Kan je met je pion één of meerdere Orks insluiten met een andere speelfiguur dan heb je die Orks lelijk in de tang genomen. De ingesloten Orks worden ook uitgeschakeld en beide spelers verdelen de buit.
Op het einde van zijn beurt controleert de speler de waarde van zijn uitgeschakelde Orks. Sommige Orks bevatten op de rugzijde het woord ‘Ent’. In dat geval verplaatst de boomfiguur zich één stapje dichter richting Orthanc. Bovendien wordt een gebeurteniskaart omgedraaid en uitgevoerd. Het spel eindigt op twee verschillende manieren. Ofwel verliezen alle spelers als de Orks een ononderbroken ketting tussen beide torens konden vormen. Ofwel winnen de spelers als de Ent zich aanmeldt aan de poort van Orthanc. Alhoewel de hulp van iedereen geapprecieerd werd bij het uitschakelen van de vele Orks, is er toch maar één winnaar. De speler die de hoogste som op uitgeschakelde Orkkaarten bezit, wint het spel.
Dit avontuur bevalt. Vooral omdat het niet steeds even makkelijk is om alle Orks te verslaan. Een variante suggereert zelfs om met meer Orks op het speelbord een partij te starten. In dat geval moeten de spelers bijzonder goed samenwerken. Een puur coöperatief spel is dit dan ook weer niet. Je moet wel samen die vervelende wezens uitschakelen, maar je beseft in je achterhoofd dat enkel de speler met de meest uitgeschakelde Orks de meeste kans maakt om de meeste punten te scoren. Heel tactisch mag je dit spel ook niet noemen. Het verschijnen van nieuwe Orks wordt door kaarten bepaald en daar heb je niet zo veel invloed op. Je mag dit spel als een goed gelukt familiespel beschouwen voor hen die aangegrepen zijn door het boek en de film. De foto’s op de kaarten en de tekeningen op het speelbord zijn heel goed herkenbaar. Het spel bekoort maar beklijft niet.