Legends of Robin Hood 1991

Twee tot vijf helden lopen rond in een bos, rommelen hier en daar wat goudstukken uit de zakken van argeloze reizigers, overvallen uit verveling een dorp of kasteel en hopen tegen het einde van het spel de meeste goudstukken te verzamelen.
Deze inleiding lijkt misschien te suggereren dat we helemaal niet konden genieten van dit spel. Dat is niet zo. Twee onder ons konden redelijk goed hun zetten plannen en twee andere konden enkel toekijken omdat hun voorraad kaarten geen enkele bewegingskaart bevatte.
Met dit spel ervaar je heel duidelijk het Amerikaanse spelsysteem. Hier in Europa zijn we dergelijke mechanismen niet gewoon.
Het speelbord toont het beroemde woud rond Nottingham. Elke speler krijgt zes kaarten. De blauwe kaarten laten je toe om 1 tot 4 vakken te bewegen. De rode zorgen ervoor dat je een bepaalde medespeler kan aanvallen. De pion van die medespeler moet wel op de aangeduide locatie staan. De aanval zelf gebeurt door een aantal kaarten van de stapel om te draaien in de hoop zwaarden of bogen te zien. Bij een succesvolle aanval verliest de tegenstander handlangers (leventjes) en bij een accuut tekort aan handlangers wordt hij verbannen naar het dichts bijzijnde kasteel waar hij een beurt moet overslaan en een goudstuk afgeven. De zwarte kaarten geven je de mogelijkheid om extra handlangers (leventjes) te rekruteren of een brute overval uit te voeren. De groene kaarten tenslotte zijn een soort gebeurteniskaarten met een aantal leuke activiteiten (geheime tunnels, vermomming, hulp bij ontsnappen,...).
Wie aan de beurt komt, mag één kaart van elke soort uitspelen en/of kaarten omruilen. De volgorde bepaal je zelf. Indien je handvoorraad bestaat uit een verscheiden aantal kaarten, kan je redelijk wat plannen. Maar wie b.v. geen bewegingskaarten bezit, is gedoemd om op dezelfde plaats in het bos te luisteren naar de koekoek...
Leuk idee, vlot uitgelegd, vrij eenvoudig spelverloop, maar niet meteen mijn dada...