Bron: Spellenlab
Jinx is een nieuwe versie in de reeks Dixit-spellen. Dit keer zijn de tekeningen op de kaarten niet zo mysterieus en minder mooi, want eerder abstract en koel.
Negen kaarten worden in een 3x3 raster op tafel gelegd. De speler aan beurt krijgt een set van 9 positiekaarten, trekt er eentje in het geheim uit. Deze kaart duidt aan welke kaart in het 3x3 raster de speler moet beschrijven. Net zoals in Dixit zelf moet de speler iets vertellen over deze kaart. Hij mag het niet te makkelijk of te moeilijk omschrijven.
De andere spelers luisteren goed en gebruiken hun wijsvinger om die kaart aan te duiden die past bij de beschrijving.
Indien een speler een verkeerde kaart aanwijst, zegt de actieve speler "Fout" en het spel gaat verder totdat een speler de correcte kaart aanwijst. Vanzelfsprekend mag elke speler slechts één kaart aanduiden.
De speler die de correcte kaart gevonden heeft, mag die behouden (die is 1p waard). Elke verkeerd aangeduide kaart gaat naar de speler aan beurt. Maar als niemand de juiste kaart kan vinden, moet de actieve speler een eerder verworven kaartje terug afgeven.
Ok. Je moet het eens gespeeld hebben. Al is het maar om te ervaren dat dit spel niet kan tippen aan de rijkdom en diepgang van zijn illustere voorlopers. Het speelt te oppervlakkig. We zouden liever toelaten dat de speler aan beurt zelf een kaart mag uitkiezen waarover hij straks iets zal vertellen. Dan kan hij die 9 positiekaarten gebruiken als bewijs van keuze.
Als je als actieve speler mag wachten totdat iedereen een verschillende kaart heeft aangewezen, wordt het voor jonge spelers net iets spannender. Nu moet je zodanig omschrijven dat er verkeerde keuzes gemaakt moeten worden, anders krijg je als actieve speler geen kaarten. En dat is voor jonge spelers heel moeilijk (de doos vermeldt vanaf 8 jaar).